Tuesday, December 11, 2007

The morning after...

Zo! Wat was dat een enerverende avond he? Nogmaals heel erg bedankt voor het verzorgen van de concertkaartjes, wat een geweldige traktatie. Ik vind ons toch wel een hele leuke familie als we daar zo samen heen gaan om wat cultureel erfgoed op te snuiven. Kende jij nou veel van de nummers? Toch wel knap dat hij stug doorgaat met nieuw materiaal terwijl je het publiek daar overduidelijk geen plezier mee doet. Dat noem ik doorspelen op karakter.

Een dijk van een stem heeft die man toch... Best bijzonder dat hij nog vrijwel net zo klinkt als dertig jaar geleden. Zelfs dat geaffecteerde preutse Haarlemse van het begin kan hij er nog helemaal in leggen als het nodig is voor het nummer. Terwijl je dat toch niet hoort tijdens het praten. Wat hij overigens ook opmerkelijk graag leek te doen! Praatte hij de andere keren de liedjes ook zo uitgebreid aan elkaar? Of is dat wel een eerste trekje van oud worden, dat je graag wilt vertellen over vroeger en de tijdgeest en hoe het nu allemaal anders is?

De inside info over het nummer "Cinderella" vond ik erg interessant, mooi nummer is dat trouwens... Daarom vergeef ik hem maar dat wat neerbuigende toontje erbij. Wij hebben zulke trivia tenslotte helemaal niet nodig om intelligent over te komen. En dan nog... bij wie? De kans dat ik morgen met iemand naar de plaat Picknick zit te luisteren en dan kan pochen met mijn nieuw verworven kennis grenst aan het onwaarschijnlijke.

Het was wel jammer dat we na het concert geen tijd meer hadden om nog even langs Sneue Gijs van de Merchandise te gaan... hadden we een cd kunnen kopen. En kijken wat er nog meer te merchandisen valt... Zouden ze ook shirts te koop hebben met gratis petjes erbij? Of misschien blikken erwtensoep. Of het boek van Ernst Jansz! Misschien een gesigneerde foto van Jan de Hond? ;-)

liefs,
xoxo
Marlies

Saturday, November 10, 2007

Thuispret

Het gezinsleven kent leuke en minder leuke kanten. Het vinden van andermans krullende haar in je tandenborstel, een gele teennagel op de ontbijttafel en een kleverig snoepje onder je hoofdkussen schaar ik onder de laatste categorie.
Wel weer leuk vind ik de woordgrapjes waar wij allemaal erg om moeten lachen maar waarvan de humor voor een buitenstaander niet te vatten is, zoals de bijnamen die wij de mensen in onze omgeving toekennen. Ik noem een Huilende Stepper (tweejarig jongetje dat ongevraagd in onze tuin de konijnen komt plagen, iepend en knarsend op een oud stepje tot hij omvalt en mij huilend in een walm van poepluier om troost komt vragen); de Gadgettini's (ondeugende tweeling met slecht gebit die altijd identiek gekleed gaat); De Boer (overbuurman met blozende wangen en vlezig zitvlak); de Stewardess (spreekt voor zich); Meneer de Stewardess (juist) en De Deurwaarder (buurman van verderop die de loodgieter belt als het gezamenlijke riool verstopt is en daarna voor applaus en een geldelijke bijdrage langs de deuren gaat).
Ook erg grappig, ondanks de vele herhaling, zijn de oneliners zoals 'Zo is geen woord!' Dat is een uitspraak van onze jongste tegen zijn vader als reactie op de belofte 'Ja ja, ik schenk zo thee voor je in.' Wat ik tussen haakjes erg slim van Jongste vind is de toevoeging: 'Zo zeg je als je bedoelt hoe iemand eruit ziet!' In dezelfde reeks kennen we nog 'Nu betekent bloot', ook gegarandeerd succesvol. De cijfers van Oudste voor het vak Frans schieten trouwens omhoog sinds hij heeft ontdekt wat je allemaal met je talen kunt doen.
En dan hebben we nog een regiment fictieve personen en dieren die bijna allemaal zijn ontleend aan een boek of tv-programma. Met gepaste trots presenteer ik Takkie Piepgat, Japie en Gompie Westenburg, Sas en Joene en last but not least: Schompes en Zeebert.

Monday, November 5, 2007

Tijdgebrek

Hoe ik mijn extra uurtje besteed heb? Ik heb er een heerlijk uurtje langer slapen zonder schuldgevoel mee gekocht! Uitgeslapen tot ik vanzelf wakker werd en dan tóch nog om 8 uur beneden zijn om met de rest van de familie op de bank voor de TV te ontbijten. Dat klinkt goed he. Ik moet zeggen dat jouw geplande invulling van die zondag er ook heel goed uitzag. Jammer dat die migraine roet in het eten gooide! En nog jammerder dat het nooit eens andersom werkt, tenminste bij mij niet: dat je onverwachts méér kunt met je tijd dan je je had voorgenomen.
De laatste weken draai ik in zo'n hoge versnelling dat ik moeite heb met stilstaan en stil zitten. Ik moet vooruit, kom op, nog meer te doen vandaag! Als je bedenkt dat de hele verbouwing en verhuizing nog moeten komen (bedankt trouwens voor je kaart, hij staat erg leuk op de schoorsteenmantel boven de open haard, sorry voor het opscheppen maar het klinkt zo lekker) is dat niet zo'n goed voorteken vrees ik. Misschien wat minderen met de cafëïne...
Vanmorgen bijvoorbeeld. Er zou om 8.45 een bezichting plaatsvinden en gisteren waren we al hard bezig om het huis stof-, rommel-, koffievlek- en modderspoorvrij te maken. 's Avonds na het eten was er ineens weer een rondje stofzuigen en dweilen nodig, dat heb je nou eenmaal met vijf personen in een beperkte ruimte. Vanmorgen moesten dan nog de laatste klusjes gebeuren: de douchewand sprayen met Glassex, overtollig schoeisel naar de schuur, kattenkledders opdweilen, speelgoed in de kledingkasten rammen, wasbak afnemen met iemands achtergelaten handdoek, gordijnen zo ver mogelijk openschuiven, bloemen beetje sfeervol in de vaas schikken en nog zo wat acties waarvan ik hoop dat ze bijdragen aan een leuke ruime lichte uitstraling van ons huis. Toen ik de kinderen naar school had gebracht moest ik nog drie kwartier stuk slaan en daar heb ik dan nog de meeste moeite mee, met dat verplichte slakkentempo terwijl ik het beredruk heb: zo langzaam naar de supermarkt fietsen dat je bijna omvalt, tien keer dralen voor het vak met schoonmaakmiddelen, de Viva, de Yes en de Pippo stuklezen en dan nóg twintig minuten overhouden. In alle ernst heb ik overwogen om in het hoekje tussen de afwaskwasten en het goedkope bier een gratis kopje koffie te gaan drinken met de straatkrantverkoper maar dat heb ik toch maar gelaten: té treurig.
Eindelijk, eindelijk fietste ik weer de straat in, ondanks het achterwege laten van de koffie al wel met hele hoge nood en gelukkig: de makelaar was weg.
Iets minder gelukkig was ik toen ik merkte dat er helemaal geen bezichtiging was geweest. De gegadigden waren al met een ander huis bezig en hadden 's ochtends vroeg de makelaar gebeld, die vervolgens bij mijn gewaardeerde echtgenoot had ingesproken dat het hele feest niet doorging.
Bagger. Of: minder prettig, het eufemisme dat onze oudste gebruikt in plaats van dat ene drieletterige woordje.

Monday, October 29, 2007

Wintertijd

Oh wat een heerlijk moment altijd... als de klok na een lang vermoeiend seizoen vol licht weer TERUGGAAT naar de wintertijd! Niet alleen geeft me dat een veilig en gerust gevoel omdat alles dan weer is 'zoals het hoort', (wintertijd is tenslotte de originele tijd) maar dat uurtje extra slaap, mmmmm! Daar kan ik echt al weken van tevoren blij van worden.

Hoe heb jij je extra uur besteed, Jiet? Zelf had ik al mooie plannen om te gaan hardlopen voordat we zouden afreizen naar een verjaardag ergens oost van hier. Daarna lekker op m'n gemak even douchen, kinderen feestelijk uitdossen, en dan toch nog op een net tijdstip heel ontspannen vertrekken met z'n allen.

Helaas liep het anders. Of het nou door hormonen kwam of door een kou, mijn lekkere extra uurtje (en ook de rest van de zondag) werd in beslag genomen door een felle migraineaanval. Ieder geluidje of streepje zonlicht maakte dat ik naar de emmer naast het bed moest grijpen. De rest van het gezin ging gelukkig wel op visite en zo kon ik me op mezelf concentreren... en lag het nou aan mij of duurde de dag langer dan anders?
Terwijl ik dit schrijf ben ik nog steeds een beetje bibberig... mijn nek zit vast en ik heb weinig gevoel in m'n rechterarm. Misschien moet ik dit jaar maar eens aan winterslaap denken.

Groetjes van je gammele zus,
ik zie je in de lente wel weer...

Saturday, October 6, 2007

Uitzonderlijk transport

O man, die snelwegen in Nederland... ik ben daar echt niet op gebouwd. Had ik je al verteld (vast niet!) dat ik vorige week dinsdag op scholenbezoek moest in Haren? Daar is een vestiging van dovenonderwijs voor leerlingen in de basisschoolleeftijd. Die zijn er trouwens ook in, pak em beet, Rotterdam, Zoetermeer en Voorburg maar ach, wat je ver haalt is lekker dus daar gingen we.
Ik had met 3 medestudenten afgesproken om te carpoolen. Het meisje dat het verst weg woonde, in Rijswijk, bood haar auto en chauffeurschap aan. Ze zou me oppikken bij het station in Gouda. Dat klinkt veel eenvoudiger dan het was aangezien de dame in kwestie niet bekend is in mijn woonplaats en de omgeving van het station ten prooi is gevallen aan de ambitieuze bouwlust van ons gemeentebestuur. Ze had uiteindelijk maar een parkeerplek gevonden in 'een woonwijk achter een flatgebouw'. Die cryptische omschrijving moest voldoende aanwijzing zijn voor mij en door de allengs harder neerplenzende regen liep ik verbeten rondjes in een steeds groter wordende cirkel om het station. Uiteindelijk kwam het meisje op het briljante idee naar een herkenningspunt te rijden, te weten het Groene Hart Ziekenhuis waar ik, druipnat, chagerijning en vals opgewekt grimlachend twintig minuten te laat kon instappen. Toen was het op naar Utrecht waar de andere carpoolers zich bij ons zouden voegen. Stapvoets bewegend door de drukke ochtendspits kwamen we zowaar nog redelijk op tijd aan. Er was zelfs tijd voor een kleine plaspauze!
Mijn TomTom stuurde ons vervolgens probleemloos naar het hoge Noorden en ook daar waren we precies op tijd ter plekke. Inmiddels was het al half 12: hoog tijd voor het eerste kopje koffie van die dag. De bliksembezoekjes die we vervolgens aan de klassen mochten brengen duurden twee maal drie kwartier, nou, dat is al die moeite best waard, niet dan?
Op de heenweg had de chauffeuse al gevraagd of ik op de terugweg zou willen rijden. Tegen zo'n verleidelijk aanbod kon ik natuurlijk geen 'nee' zeggen en zo kwam het dat ik van drie uur 's middags tot acht (!!) uur 's avonds aan het stuur van een wildvreemde Opel Agila met drie kwekkende tantes naast en achter me, schokkend, afslaand en optrekkend dwars door Nederland ben 'gereden'...

Wednesday, October 3, 2007

Auto's

En dan is het weer oktober! Of, zoals ik een flauwe DJ op de radio hoorde zeggen: de 'ober' is weer in de maand. (Hoera!?)
Herkenbaar verhaal over de schoenwinkel. Al die merchandise van films en series vormt de achtste plaag als je het mij vraagt. (Ik ben trouwens lekker geslaagd voor zijn verjaardag! Alles rood met bliksemschichten, ka-gél! ) Maar dat zie je binnenkort wel.

Ik probeer je al een paar dagen te bellen, het lukt maar steeds niet om synchroon contact te leggen. Hoop dat alles goed gaat daar bij jullie. Je hebt vast gehoord dat ik je voicemail heb ingesproken vanaf de snelweg. Het enige voordeel van zo'n headset, als je in de file komt kun je mensen gaan bellen in plaats van jezelf gek maken van machteloosheid of in je neus peuteren (hoewel je dankzij de handsfree regel natuurlijk ook altijd nog bellend in je neus kan peuteren).

Onderweg naar een congres in Nijkerk was ik. Een duur in de markt gezet, LAAGDREMPELIG vehikel voor het MBO. Doelgroep: docenten en iedereen die onderwijsvernieuwing een warm hart toedraagt, je weet wel.
Mijn collega en ik hadden ons opgegeven en zouden elkaar daar rond half 10 treffen. Na wat files (en onbeantwoorde telefoonoproepen) reed ik op de A28, home free dacht ik. Tot ik ineens, de afslag Nijkerk was nog met geen mogelijkheid te ontwaren, een muurvaste rij auto's op de vluchtstrook zag staan. Wat verward bleef ik erlangs rijden, turend naar het eerste blauwe bord met de bekende afslaande pijl naar rechts. Ja hoor, Nijkerk en Putten. Alle mensen op de vluchtstrook stonden als kistvee voor MIJN afslag voorgesorteerd! Oeps... Collega gebeld (die nam WEL op, maar no offense here), die was al gearriveerd maar kon de file beamen. En JA, al die mensen gingen dezelfde kant op als ik.
Met een hulpeloze glimlach wist ik me van mijn levensgevaarlijke, bijna stilstaande positie op de verder lege rijbaan te manouvreren op de uitvoegstrook, voor een goedmoedige vrachtwagenchauffeur.
Daar rolden we gezellig steeds een stukje dichter naar het verkeerslicht aan het einde van de afslag toe. Met z'n allen gingen we rechts, richting het gezellige Hof van Holland. Dat vind ik altijd zo'n raadselachtige naam! Ik waande me in Gelderland of minimaal in Utrecht, maar toch niet in Holland. Ach ik ben topografisch nogal zwak dus laat maar. Inmiddels ging het in colonne zo'n half kilometertje door de polder.
Aangekomen bij het conferentieoord werden we opgewacht door vriendelijk zwaaiende mannetjes met van die reflectiehesjes en walkie-talkies. Tergend langzaam kroop de sliert auto's over de pittoreske geschakelde parkeerterreinen vol fonteinen en blokken marmer. En auto's. Rijen auto's. Kluiten auto's. Auto's in de berm, auto's geparkeerd schuin op de fundering van een replica van de Venus van Milo.
Terwijl de twee lieve meisjes in de auto achter me nog reuze lol hadden en mijn collega me bemoedigend sms'te dat het 'binnen ook heel druk was', dacht ik terug aan de conferentiefolder: "Kom gerust met de auto, er is ruim voldoende parkeergelegenheid ter plaatse".
Langs de vooringang van het congrescentrum kwamen we, en er werden nog twee stroken achterlijke automobilisten bij elkaar gevoegd. Na TWINTIG minuten op het terrein werden we door zo'n verkeershesje (deze keek al minder vriendelijk dan zijn collega's) zonder pardon het terrein weer AF geleid! We kwamen terecht op een industrieterrein waar ik 40 minuten geleden ook al was en uiteindelijk heb ik illegaal geparkeerd voor de deur van een te huur staand bedrijfspand. Een triest verhaal. Ik ga het tegen beter weten in, de volgende keer maar weer eens met de trein proberen. Een mens wil toch wat variatie in zijn/haar ellende.

Maar goed. Heb ik jou NOG niet gesproken! Bellen we?

Thursday, September 27, 2007

Bliksems

Tijn en zijn vriendje zijn al maandenlang in de ban van dat glimmende rode opscheppertje Bliksem McQueen. Voor de zomervakantie moest er minstens drie keer per week afgesproken worden, bij ons dan, want wij hebben (horéca!) de DVD van Cars. De hele middag werd er dan geracet, gebrumd, gesputterd en ge-ieieie-jound met de autootjes en de racebaan waarbij er soms tot bloedens toe gevochten werd om de eer met het rode autootje te mogen rijden. De enige afleiding die ik uiteindelijk nog kon inschakelen was, je raadt het, de DVD aanzetten. Helaas werd het vriendje altijd opgehaald voor het einde van de film zodat ik hier in huis waarschijnlijk de enige ben die ooit de moraal van het verhaal heeft meegekregen: winnaar McQueen krijgt pas echte vrienden als hij afziet van de eerste plaats om een maat te kunnen helpen.
Wat bij Tijn blijft hangen is een heel ander gevoel: het brandende verlangen om altijd en overal de eerste te zijn. En dat valt absoluut niet mee als je een kop kleiner en tien kilo lichter bent dan de meeste van je leeftijdgenootjes. Daarnaast kent hij een heel repertoire aan geluidsfragmenten die klinken als 'ka-gél' en 'ka-chika'. Op school heeft hij inmiddels vier gasten uit de bovenbouw gevonden waarmee hij een bizar ritueel uitvoert. Ik kijk inmiddels niet meer vreemd op als hij in de gang bij me vandaan rent: 'Kijk, daar heb je Max, dat is een ka-chika jongen!' om de voornoemde slungel zijn gebalde vuist aan te bieden. Die weet wat van hem verwacht wordt: de vuisten tegen elkaar, de kreet 'BOKS! Ka-chika!' gevolgd door de uitsmijter, het aloude pistoolgebaar.
De hoop dat het Bliksem-is-de-winnaar-gevoel in de vakantie zou wegebben is inmiddels vervlogen. Tijn en het vriendje zijn onverminderd in de ban van dat motorisch te hard opgewonden karretje. Dat bleek wel toen ik gisteren in de schoenwinkel een paar leuke, stoere, stevige, praktische leren schoenen voor hem pakte dat naast een raceschoentje van Replay stond uitgestald. Natuurlijk zaten de praktische stappers echt niet lekker, hier te strak en daar te wijd en zijn voeten gleden er bijna uit zeg. Waarna de zwarte, met racesymbolen opgesmukte sportschoenen die trouwens een prijskaartje droegen dat je niet direct verwacht bij een gymp, gelukkig wel vet lekker liepen.
Wil je raden op welk paar nieuwe schoenen Tijn vanmorgen naar school ging? Ik geef een hint: ka-chika!

Thursday, September 20, 2007

Klusjes

Leuk, mijn beurt weer om een berichtje te tikken. Al is het natuurlijk helemaal prima om dat volslagen naar eigen behoefte te doen. Al wil je er vijf na elkaar posten!

Ik heb al een reactie geplaatst op jouw bericht van gisteren. Maar ik wil er, heel Jekyll & Hyde-achtig, ook nog wel even verder op voortborduren.
Het is eigenlijk nooit in me opgekomen dat het werk om en rond het huis niet in de uren van de kinderen hoort te gebeuren! Al jarenlang probeer ik het tegen beter weten in te combineren. Ooit heeft iemand me verteld (zal wel bij het consultatiebureau geweest zijn) dat je kinderen moet leren mee te helpen bij huishoudelijke klusjes. En wel zo jong mogelijk. Dan snijdt het mes aan twee kanten: jij krijgt je huis aan kant (en dubbel snel, met een paar extra handjes!) en zij hebben het idee dat ze echte gezellige quality time met je doorbrengen.

Hardnekkig blijf ik dus juist proberen verschillende huishoudelijke taken te verrichten in bijzijn van de complete of gedeeltelijke kinderschaar. Het ramenzemen is wel mijn favoriet. Terwijl ik op een trapje balanceer en toch net niet bij de hoekjes kan om dat enge spinnennest weg te soppen bij de plint, spelen er twee kinderen tikkertje rond de wankele pootjes van het bejaarde hulpmiddel in kwestie. Het is altijd leuk een gok te wagen wie de emmer als eerste zal omschoppen. Of er vandoor zal gaan met mijn natuurzeem van echt walvisleer of zoiets. Na een tijdje grom ik een paar persoonlijke verwensingen naar de oudste en stuur ze weg 'om een snoepje te gaan halen'. Dit alles is natuurlijk geen helpen, ik geef het grif toe. Dat komt omdat ze het na ongeveer drie nanoseconden al zat zijn om met hun sponsjes, rijkelijk in de emmer gedoopt en daarna op de grond gevallen, door het zand gewenteld en NIET uitgeknepen, op de onderste helft van de ramen te krassen. Hoe enthousiast ze ook zijn bij het vooruitzicht van soppen en kledderen, de jacht is blijkbaar mooier dan de vangst. Zelfs mijn bedrijvige gelispel tijdens het opzoeken van de keukentrap 'Zo jongens, eerst even samen werken en dan daarna gezellig thee met iets lekkers erbij!" kan hun aandachtsboog niet echt verlengen.

Nee, als ik al besloten heb bepaalde klussen alleen uit te voeren tijdens de afwezigheid van het kroost, dan is dat puur uit zelfbehoud en niet uit pedagogische overwegingen.
Er is een uitzondering: als hier een vriendje komt spelen ga ik altijd gezellig in de huiskamer boontjes afhalen, met een presenteerblad en een pan op schoot. Net als ons moeder vroeger. Knus he?

Wednesday, September 19, 2007

Alles tegelijk

Oho, wat maak jij intensief gebruik van je laptop! Als ik dat zo hoor kan ik me voorstellen dat hij kreunend en protesterend aan de dag begint.
(Beroepsdeformatie? Bij het tolken naar gebarentaal is het inderdaad de bedoeling dat je je constant afvraagt: hoe ziet dat eruit cq hoe voelt dat, en dat je dat dan visueel maakt. Dat kan op verschillende manieren. Een ervan is een soort onzichtbare maquette bouwen van personen, objecten enzovoort in de ruimte voor je zodat je daar naar terug kunt verwijzen. Een andere techniek die vaak gebruikt wordt is je inleven zodat je iets kunt uitbeelden; rolnemen heet dat in vakjargon. Je wilt écht niet weten waarvan ik de afgelopen jaren allemaal al rol hebt genomen en hoe dat er dan uitzag... van puppy tot prullenbak en nog gekker... Jouw interpretatie van gebarentaal als een soort geheimtaal voor ingewijden vind ik een mooi compliment, de laatste tijd heb ik wel eens het gevoel dat ik alleen maar lucht sta te verplaatsen met mijn gewapper!).

Ik zie een mooie parallel tussen jouw laptop en mezelf. Als ik door de kinderen wordt opgestart 's morgens moeten er ook allerlei programma's tegelijk gaan draaien en ook bij mij kost dat, naarmate de jaren vorderen, meer en meer moeite en gekreun. Maar als de motor dan eenmaal draait blijf ik wel gaan ook: als ik thuis kom van de kinderen wegbrengen draai ik, nog beladen met de boodschappen die ik onderweg vast heb gedaan, de kraan vast open voor goed heet afwaswater. Dan ren ik door naar de gang, hang mijn jas aan de kapstok terwijl ik mijn mobiel aanzet om te checken of er niemand per ongeluk nog een tolk nodig heeft dan wel af wil zeggen. Terwijl ik de afwas doe drink ik de koffie van 7 uur 's morgens op. Onder het afdrogen kan ik best vast speelgoed van de kinderen opruimen, de kussens van de bank recht leggen, de kots van de kat wegvegen en het waterbakje aan de cv vullen. Tenslotte veeg ik de chipsresten van de vorige avond, een handvol cornflakes, vijf strijkkralen en een kuub zand van de vloer en pas dan mag ik naar boven van mezelf. Daar wacht dan een reeks onopgemaakte bedden en een stapel was in verschillende stadia waar ik me mee bezig houd terwijl de computer opstart. Vervolgens maak ik dan het rondje email - intranet - tolknet (en sinds kort ook dit blog!). Dat was dan mijn ontspanning want de resterende 27 minuten voordat de kinderen weer van school gehaald moeten worden, besteed ik aan mijn huiswerk. De eerste 10 minuten ben ik al kwijt aan het afwegen welke klus de hoogste prioriteit heeft: video's van gebarende kinderen kijken voor gebarentaal? Het verslag van de minor Tolken voor Kinderen? Of Pedagogiek? Of Nederlands met Gebaren? Voordat ik heb uitgezocht wat de deadline is voor die verschillende verslagen gaat (hé! gezellig!) de telefoon... en alleen als jij het bent neem ik op... :-)
En dan vraag ik me wel eens af: zou ik niet een andere volgorde van activiteiten kunnen bedenken? Want waar staat geschreven dat men zijn nageslacht na schooltijd 100% aandacht dient te geven? Waarom zou ik die afwas, de was, de bedden, de ramen en de vloer niet onder handen mogen nemen waar de kinderen bij zijn? Dan zou ik direct om half 9 aan mijn huiswerk kunnen beginnen. Wat vind jij? Effectief met je tijd omgaan is natuurlijk prima maar eigenlijk is het te gek voor woorden dat ik speciaal een batterij-aangedreven tandenborstel koop zodat ik mijn handen vrij heb voor honderdeneen klusjes terwijl ik mijn gebit reinig!

Tuesday, September 18, 2007

Van 'hoera' gesproken...

... je weet wel dat de verbindingsweg van Gouda via Reeuwijk naar de N11 een tijdlang afgesloten is geweest he? Sinds een week kunnen we die weg weer gebruiken: ik zag een niet te missen knalgeel bord langs de weg staan met daarop de tekst "Hoera winkels Reeuwijk bereikbaar". Dacht ik.
Kom ik dichterbij, blijkt er te staan: Horeca winkels Reeuwijk bereikbaar. Hihi...

Hints en digitaal geluk

He, je hebt het gevonden, hoera!

Geen wonder dat je je helemaal leeg voelt nadat je je uiterste best hebt gedaan om een petrischaaltje en een reageerbuisje uit te beelden. Het knapste vind ik misschien nog wel hoe je bij jouw beroep-in-wording zo'n flexibel improvisatievermogen aan de dag legt! Sinds jij met de opleiding gestart bent heb ik al heel wat keren een tolk in actie gezien, soms bij zo'n speciale versie van het Jeugdjournaal maar ook wanneer het onderwerp 'doofheid' wordt behandeld in bijvoorbeeld het Klokhuis. Ik kijk er de laatste jaren met veel interesse een bewondering naar. En dan wijs ik de kinderen er altijd wel even met gepaste trots op: 'Dat wat die mevrouw daar doet, dat kan jullie tante ook'. Wel geheimzinnig, alsof je bent ingewijd in een geheime taal die ons gewone stervelingen allemaal boven de pet gaat. Als je eens 'in het openbaar' tolkt ben ik zeker van de partij!

Een vast rondje langs m'n pc... ja daar heb je me te pakken. Ik moet bekennen dat mijn computersessies ook grofweg een vast patroon hebben. Stap 1: we zetten hem aan. Aangezien onze laptop langzaam dichtslibt, en McAfee per dag meer tijd nodig lijkt te hebben om te kijken of de vijand niet is binnengedrongen, daarbij bovendien minder vermogen overlatend voor andere programma's om gelijktijdig te draaien, heeft zo'n beetje alles wat ik aanklik een paar minuten nodig om goed wakker te worden.
Outlook zit in de groep met programma's die automatisch opstarten, dus ik weet dat die al ergens op de achtergrond moed verzamelt om een stuk van de taakbalk te gaan vullen. Daarom start ik ook alvast een browser venster op. Het blog van Wim de Bie dat ik als startpagina heb ingesteld is meestal wel even bezig om alle elementen over te pendelen van het web naar mijn beeldscherm. Ik open in de tussentijd nog een tweelingbroertje van hem en probeer driftig klikkend het laden van deze leuke maar nutteloze pagina te stoppen door op het rode kruisje te rammen. Is het laden tot een eind gekomen (in de tussentijd even Outlook checken, nog steeds een lam scherm) dan tik ik de adressen in van a) mijn favoriete Parenting Forum en b) (in het andere browservenster) mijn blog om te kijken of ik reacties van lezers heb. Dat zou ik ook via Outlook kunnen zien, want ik word op de hoogte gebracht van iedere reactie door middel van een mailtje, maar daar kan ik niet op wachten. Soms ben ik trouwens ongeduldig en dan klik ik het Outlook icoon nog een keer opnieuw aan. Daar krijg ik onmiddellijk spijt van, omdat het laden dan dubbellang duurt en het mailprogramma uiteindelijk twee keer tegelijk naar voren floept.
Als Outlook dan present is EN bovendien kans heeft gezien om verbinding te maken met de webserver, druppelt ook bij mij het dagelijkse rantsoen binnen van Reuze Belangrijke Berichten. Naast de dagelijkse gedachte (die open ik vaak maar niet: meer van het zelfde) krijg ik ook regelmatig de Inspiratiemail (ook hele diepe gedachten maar niet dagelijks) van een ideele instelling die zich Purpose noemt en waarvan ik aanneem dat ze zingeving aan mijn leven willen toevoegen. Zoals gezegd meestal een soortgelijke inkopper als bij de DG, alleen van een wat zweveriger niveau.
Dan krijg ik ook de scoops op het gebied van luieraanbiedingen in mijn postbusje, een doe-er-je-voordeel-mee mail van een supermarkt of twee, drie en als ik geluk heb ook wat alerts van blogs waarop ik 'geabonneerd' ben, dat de eigenaar een nieuw stukkie heeft gepubliceerd! Dat valt weliswaar niet onder persoonlijke mail maar toch wel de next best thing.
Soms komt er een Marktplaatsberichtje binnen en dan neus ik even, via die browsers die toch maar open staan, waar manlief nu weer op geboden heeft. Maar meestal is het een systeembericht dat de rol ondertapijt die we al 37 dagen zelf op Marktplaats hebben staan inmiddels doorgezakt is naar pagina 50 in de betreffende rubriek en slechts door elf mensen is bekeken in de tussentijd. (Ik weet vrij zeker dat wij minstens negen van deze hits zelf hebben veroorzaakt.)
Inmiddels zijn we drie kwartier verder en is het bijna tijd om opnieuw op te starten, als ik tenminste niet wil dat Word straks vastloopt omdat we gebrek hebben aan virtueel geheugen.

Kortom, ik weet niet wat ik deed voor het digitale tijdperk! Ik moet me zo eenzaam en impopulair hebben gevoeld... Het is iedere ochtend weer fijn om te zien hoeveel mensen er weer aan me hebben gedacht. Ik weet dat ze zeggen dat niemand onmisbaar is, maar zou dat niet gewoon 'de kift' zijn?

Monday, September 17, 2007

Geniaal plan!

Lieve zus, ik ben er helemaal vóór. En inderdaad, we spreken elkaar veel te weinig, terwijl er juist nogal wat te behapstukken valt, qua gebeurtenissen in onze hectische levens.

Heb jij trouwens ook dat als je je pc opstart, dat je dan een vast rondje maakt? Ik begin bij Outlook. Meestal is de droevige score (1) nieuw bericht (De Dagelijkse Gedachte: 'je kunt niet iemand omarmen als je met je ellebogen werkt' of iets van die strekking) en (1) verwijderd bericht (VIP Casino of als ik geluk heb, hele goedkope Viagrapillen in de aanbieding!).
Daarna open ik FCC, het intranetprogramma van de opleiding om te zien of er docenten afwezig zijn of dat iemand me spontaan een leuk berichtje heeft gestuurd. Vervolgens naar Tolkmatch, dat is het programma van het landelijk werkende 'koppelingsbureau' Tolknet waar tolken en cliënten elkaar vinden. Je schrijft je dan in op een opdracht die je wel aanstaat. Er mogen maximaal 5 tolken per opdracht inschrijven. Binnen een paar dagen of soms zelfs eerder, beslist iemand bij dat Tolknet wie de opdracht krijgt toegewezen (te vriend houden die mensen...). Ik heb nog maar één keer een opdracht niet gekregen, dat is best apart.

Op het moment kom ik net terug van het tolken van een medewerkersoverleg op een laboratorium. Man, wat een termen er dan voorbij komen... ik moest echt alle zeilen bijzetten om het nog enigszins begrijpelijk te kunnen tolken. Kortom, een leerzaam ochtendje maar nu voel ik me vooral... léég! ;-)

Tot de volgende 'klaagzang', liefs Jiet

Dit moet anders kunnen!

Vind je ook niet dat we elkaar veel te weinig spreken? En die brievenroman á la Flora en Benoîte komt er ook niet vanzelf, dat blijkt.

Vanuit een naief soort exhibitionisme leek het me leuk om onze gedachtenwisselingen eens via het 'openbare Net' te laten verlopen. Misschien een stok achter de deur om alles wat er in mijn leven gebeurt te bekijken met een satirische knipoog. Als ik je bel word het toch vaak van dat 'van-dik-hout-zaagt-men-planken-geklaag'.
Of er bezoekers komen maakt me niet uit... ik hoor mezelf graag praten. En jou ook. ;-)

Doe je mee, lieverd?

M.