Bliksems

Tijn en zijn vriendje zijn al maandenlang in de ban van dat glimmende rode opscheppertje Bliksem McQueen. Voor de zomervakantie moest er minstens drie keer per week afgesproken worden, bij ons dan, want wij hebben (horéca!) de DVD van Cars. De hele middag werd er dan geracet, gebrumd, gesputterd en ge-ieieie-jound met de autootjes en de racebaan waarbij er soms tot bloedens toe gevochten werd om de eer met het rode autootje te mogen rijden. De enige afleiding die ik uiteindelijk nog kon inschakelen was, je raadt het, de DVD aanzetten. Helaas werd het vriendje altijd opgehaald voor het einde van de film zodat ik hier in huis waarschijnlijk de enige ben die ooit de moraal van het verhaal heeft meegekregen: winnaar McQueen krijgt pas echte vrienden als hij afziet van de eerste plaats om een maat te kunnen helpen.
Wat bij Tijn blijft hangen is een heel ander gevoel: het brandende verlangen om altijd en overal de eerste te zijn. En dat valt absoluut niet mee als je een kop kleiner en tien kilo lichter bent dan de meeste van je leeftijdgenootjes. Daarnaast kent hij een heel repertoire aan geluidsfragmenten die klinken als 'ka-gél' en 'ka-chika'. Op school heeft hij inmiddels vier gasten uit de bovenbouw gevonden waarmee hij een bizar ritueel uitvoert. Ik kijk inmiddels niet meer vreemd op als hij in de gang bij me vandaan rent: 'Kijk, daar heb je Max, dat is een ka-chika jongen!' om de voornoemde slungel zijn gebalde vuist aan te bieden. Die weet wat van hem verwacht wordt: de vuisten tegen elkaar, de kreet 'BOKS! Ka-chika!' gevolgd door de uitsmijter, het aloude pistoolgebaar.
De hoop dat het Bliksem-is-de-winnaar-gevoel in de vakantie zou wegebben is inmiddels vervlogen. Tijn en het vriendje zijn onverminderd in de ban van dat motorisch te hard opgewonden karretje. Dat bleek wel toen ik gisteren in de schoenwinkel een paar leuke, stoere, stevige, praktische leren schoenen voor hem pakte dat naast een raceschoentje van Replay stond uitgestald. Natuurlijk zaten de praktische stappers echt niet lekker, hier te strak en daar te wijd en zijn voeten gleden er bijna uit zeg. Waarna de zwarte, met racesymbolen opgesmukte sportschoenen die trouwens een prijskaartje droegen dat je niet direct verwacht bij een gymp, gelukkig wel vet lekker liepen.
Wil je raden op welk paar nieuwe schoenen Tijn vanmorgen naar school ging? Ik geef een hint: ka-chika!