Thursday, March 12, 2009

Jij bent goed zoals je bent

Lieve zus,

Wat heerlijk om van jezelf gewoon Jezelf te mogen zijn. Ik zeg: leve meneer De Ridder maar ook: leve jij zelf! Beklijft het gevoel dat je niet hoeft te veranderen nog steeds? Zelf heb ik de indruk dat de periodes waarin ik heldhaftig probeer te voldoen aan allerlei verwachtingen (waarvan ik de helft van de tijd niet eens weet waar ik ze vandaan heb) langer duren en er dieper inhakken dan de periodes dat ik mezelf gewoon goed vind zoals ik ben. Welke verwachtingen cq hoogstnoodzakelijke veranderingen dat dan zijn? O, ik zou mezelf dolgraag wat handiger, slimmer, langer maar vooral: socialer zien. Ooit was ik er getuige van dat iemand verlekkerd zei: 'Maar ik hoef niks af te spreken met vrienden, ik ben gewoon een huismus!' Hee! Mag dat ook? Sindsdien probeer ik mezelf toe te staan weinig nodig te hebben op sociaal gebied en toe te geven aan de behoefte om van tijd tot tijd een paar uur alleen in huis te zijn. Maar zoals ik zei, echt beklijven doet dat gevoel nog niet. Ontspannen achterover leunen in de wetenschap dat ik een leuk en geslaagd mens ben; het zit er niet echt in vrees ik. Een andere factor die daarbij mee speelt zijn die leuke soundbites in mijn hoofd. Stilstand is achteruitgang. Wat niet groeit, slijt. Om de een of andere schimmige reden (waarschijnlijk een van mijn hoofdspoken) moet ik mezelf maar blijven ontwikkelen. Vooral op professioneel gebied, bedoel ik nu. Nooit de makkelijke weg kiezen, steeds op zoek naar de uitdagingen. En zo is het nooit een keer gewoon kláár.

En ja, het maakbare dat ons wordt opgedrongen... ik vind het verschrikkelijk. Al dat aanpassen aan de grote middenmoot, mijn gevoel komt daar sterk tegen in opstand. Weet je nog dat Harrie Jekkers zong over orkanen met mooie namen van meisjes (of namen van mooie meisjes, daar kwamen we nooit uit)? Weg met de mainstream, de keurigheid, de grootste gemene deler, de oppervlakkigheid en de eenheidsworsten. Straks zijn er geen mensen 'met een vlekje' meer over. En ik hou juist zo van mensen met vlekjes!

Vlekje of niet, gisteren heb ik heerlijk gebruik gemaakt van het voorjaarszonnetje door in mijn voortuintje te gaan spelen. Het dooie dennetje is door jongste en mij met vereende krachten uit de grond getrokken en afgevoerd, er zijn wat bloeiers van plaats verwisseld waardoor het geheel er voller uitziet en meer in evenwicht is (hoop ik) en we hebben bruin blad weggeschept. Sta ik voor het raam met een kopje koffie in mijn hand daarop uit te kijken, dan krijg ik zomaar een heel Tevreden Gevoel. Dat dan weer wel!