Thursday, September 27, 2007

Bliksems

Tijn en zijn vriendje zijn al maandenlang in de ban van dat glimmende rode opscheppertje Bliksem McQueen. Voor de zomervakantie moest er minstens drie keer per week afgesproken worden, bij ons dan, want wij hebben (horéca!) de DVD van Cars. De hele middag werd er dan geracet, gebrumd, gesputterd en ge-ieieie-jound met de autootjes en de racebaan waarbij er soms tot bloedens toe gevochten werd om de eer met het rode autootje te mogen rijden. De enige afleiding die ik uiteindelijk nog kon inschakelen was, je raadt het, de DVD aanzetten. Helaas werd het vriendje altijd opgehaald voor het einde van de film zodat ik hier in huis waarschijnlijk de enige ben die ooit de moraal van het verhaal heeft meegekregen: winnaar McQueen krijgt pas echte vrienden als hij afziet van de eerste plaats om een maat te kunnen helpen.
Wat bij Tijn blijft hangen is een heel ander gevoel: het brandende verlangen om altijd en overal de eerste te zijn. En dat valt absoluut niet mee als je een kop kleiner en tien kilo lichter bent dan de meeste van je leeftijdgenootjes. Daarnaast kent hij een heel repertoire aan geluidsfragmenten die klinken als 'ka-gél' en 'ka-chika'. Op school heeft hij inmiddels vier gasten uit de bovenbouw gevonden waarmee hij een bizar ritueel uitvoert. Ik kijk inmiddels niet meer vreemd op als hij in de gang bij me vandaan rent: 'Kijk, daar heb je Max, dat is een ka-chika jongen!' om de voornoemde slungel zijn gebalde vuist aan te bieden. Die weet wat van hem verwacht wordt: de vuisten tegen elkaar, de kreet 'BOKS! Ka-chika!' gevolgd door de uitsmijter, het aloude pistoolgebaar.
De hoop dat het Bliksem-is-de-winnaar-gevoel in de vakantie zou wegebben is inmiddels vervlogen. Tijn en het vriendje zijn onverminderd in de ban van dat motorisch te hard opgewonden karretje. Dat bleek wel toen ik gisteren in de schoenwinkel een paar leuke, stoere, stevige, praktische leren schoenen voor hem pakte dat naast een raceschoentje van Replay stond uitgestald. Natuurlijk zaten de praktische stappers echt niet lekker, hier te strak en daar te wijd en zijn voeten gleden er bijna uit zeg. Waarna de zwarte, met racesymbolen opgesmukte sportschoenen die trouwens een prijskaartje droegen dat je niet direct verwacht bij een gymp, gelukkig wel vet lekker liepen.
Wil je raden op welk paar nieuwe schoenen Tijn vanmorgen naar school ging? Ik geef een hint: ka-chika!

Thursday, September 20, 2007

Klusjes

Leuk, mijn beurt weer om een berichtje te tikken. Al is het natuurlijk helemaal prima om dat volslagen naar eigen behoefte te doen. Al wil je er vijf na elkaar posten!

Ik heb al een reactie geplaatst op jouw bericht van gisteren. Maar ik wil er, heel Jekyll & Hyde-achtig, ook nog wel even verder op voortborduren.
Het is eigenlijk nooit in me opgekomen dat het werk om en rond het huis niet in de uren van de kinderen hoort te gebeuren! Al jarenlang probeer ik het tegen beter weten in te combineren. Ooit heeft iemand me verteld (zal wel bij het consultatiebureau geweest zijn) dat je kinderen moet leren mee te helpen bij huishoudelijke klusjes. En wel zo jong mogelijk. Dan snijdt het mes aan twee kanten: jij krijgt je huis aan kant (en dubbel snel, met een paar extra handjes!) en zij hebben het idee dat ze echte gezellige quality time met je doorbrengen.

Hardnekkig blijf ik dus juist proberen verschillende huishoudelijke taken te verrichten in bijzijn van de complete of gedeeltelijke kinderschaar. Het ramenzemen is wel mijn favoriet. Terwijl ik op een trapje balanceer en toch net niet bij de hoekjes kan om dat enge spinnennest weg te soppen bij de plint, spelen er twee kinderen tikkertje rond de wankele pootjes van het bejaarde hulpmiddel in kwestie. Het is altijd leuk een gok te wagen wie de emmer als eerste zal omschoppen. Of er vandoor zal gaan met mijn natuurzeem van echt walvisleer of zoiets. Na een tijdje grom ik een paar persoonlijke verwensingen naar de oudste en stuur ze weg 'om een snoepje te gaan halen'. Dit alles is natuurlijk geen helpen, ik geef het grif toe. Dat komt omdat ze het na ongeveer drie nanoseconden al zat zijn om met hun sponsjes, rijkelijk in de emmer gedoopt en daarna op de grond gevallen, door het zand gewenteld en NIET uitgeknepen, op de onderste helft van de ramen te krassen. Hoe enthousiast ze ook zijn bij het vooruitzicht van soppen en kledderen, de jacht is blijkbaar mooier dan de vangst. Zelfs mijn bedrijvige gelispel tijdens het opzoeken van de keukentrap 'Zo jongens, eerst even samen werken en dan daarna gezellig thee met iets lekkers erbij!" kan hun aandachtsboog niet echt verlengen.

Nee, als ik al besloten heb bepaalde klussen alleen uit te voeren tijdens de afwezigheid van het kroost, dan is dat puur uit zelfbehoud en niet uit pedagogische overwegingen.
Er is een uitzondering: als hier een vriendje komt spelen ga ik altijd gezellig in de huiskamer boontjes afhalen, met een presenteerblad en een pan op schoot. Net als ons moeder vroeger. Knus he?

Wednesday, September 19, 2007

Alles tegelijk

Oho, wat maak jij intensief gebruik van je laptop! Als ik dat zo hoor kan ik me voorstellen dat hij kreunend en protesterend aan de dag begint.
(Beroepsdeformatie? Bij het tolken naar gebarentaal is het inderdaad de bedoeling dat je je constant afvraagt: hoe ziet dat eruit cq hoe voelt dat, en dat je dat dan visueel maakt. Dat kan op verschillende manieren. Een ervan is een soort onzichtbare maquette bouwen van personen, objecten enzovoort in de ruimte voor je zodat je daar naar terug kunt verwijzen. Een andere techniek die vaak gebruikt wordt is je inleven zodat je iets kunt uitbeelden; rolnemen heet dat in vakjargon. Je wilt écht niet weten waarvan ik de afgelopen jaren allemaal al rol hebt genomen en hoe dat er dan uitzag... van puppy tot prullenbak en nog gekker... Jouw interpretatie van gebarentaal als een soort geheimtaal voor ingewijden vind ik een mooi compliment, de laatste tijd heb ik wel eens het gevoel dat ik alleen maar lucht sta te verplaatsen met mijn gewapper!).

Ik zie een mooie parallel tussen jouw laptop en mezelf. Als ik door de kinderen wordt opgestart 's morgens moeten er ook allerlei programma's tegelijk gaan draaien en ook bij mij kost dat, naarmate de jaren vorderen, meer en meer moeite en gekreun. Maar als de motor dan eenmaal draait blijf ik wel gaan ook: als ik thuis kom van de kinderen wegbrengen draai ik, nog beladen met de boodschappen die ik onderweg vast heb gedaan, de kraan vast open voor goed heet afwaswater. Dan ren ik door naar de gang, hang mijn jas aan de kapstok terwijl ik mijn mobiel aanzet om te checken of er niemand per ongeluk nog een tolk nodig heeft dan wel af wil zeggen. Terwijl ik de afwas doe drink ik de koffie van 7 uur 's morgens op. Onder het afdrogen kan ik best vast speelgoed van de kinderen opruimen, de kussens van de bank recht leggen, de kots van de kat wegvegen en het waterbakje aan de cv vullen. Tenslotte veeg ik de chipsresten van de vorige avond, een handvol cornflakes, vijf strijkkralen en een kuub zand van de vloer en pas dan mag ik naar boven van mezelf. Daar wacht dan een reeks onopgemaakte bedden en een stapel was in verschillende stadia waar ik me mee bezig houd terwijl de computer opstart. Vervolgens maak ik dan het rondje email - intranet - tolknet (en sinds kort ook dit blog!). Dat was dan mijn ontspanning want de resterende 27 minuten voordat de kinderen weer van school gehaald moeten worden, besteed ik aan mijn huiswerk. De eerste 10 minuten ben ik al kwijt aan het afwegen welke klus de hoogste prioriteit heeft: video's van gebarende kinderen kijken voor gebarentaal? Het verslag van de minor Tolken voor Kinderen? Of Pedagogiek? Of Nederlands met Gebaren? Voordat ik heb uitgezocht wat de deadline is voor die verschillende verslagen gaat (hé! gezellig!) de telefoon... en alleen als jij het bent neem ik op... :-)
En dan vraag ik me wel eens af: zou ik niet een andere volgorde van activiteiten kunnen bedenken? Want waar staat geschreven dat men zijn nageslacht na schooltijd 100% aandacht dient te geven? Waarom zou ik die afwas, de was, de bedden, de ramen en de vloer niet onder handen mogen nemen waar de kinderen bij zijn? Dan zou ik direct om half 9 aan mijn huiswerk kunnen beginnen. Wat vind jij? Effectief met je tijd omgaan is natuurlijk prima maar eigenlijk is het te gek voor woorden dat ik speciaal een batterij-aangedreven tandenborstel koop zodat ik mijn handen vrij heb voor honderdeneen klusjes terwijl ik mijn gebit reinig!

Tuesday, September 18, 2007

Van 'hoera' gesproken...

... je weet wel dat de verbindingsweg van Gouda via Reeuwijk naar de N11 een tijdlang afgesloten is geweest he? Sinds een week kunnen we die weg weer gebruiken: ik zag een niet te missen knalgeel bord langs de weg staan met daarop de tekst "Hoera winkels Reeuwijk bereikbaar". Dacht ik.
Kom ik dichterbij, blijkt er te staan: Horeca winkels Reeuwijk bereikbaar. Hihi...

Hints en digitaal geluk

He, je hebt het gevonden, hoera!

Geen wonder dat je je helemaal leeg voelt nadat je je uiterste best hebt gedaan om een petrischaaltje en een reageerbuisje uit te beelden. Het knapste vind ik misschien nog wel hoe je bij jouw beroep-in-wording zo'n flexibel improvisatievermogen aan de dag legt! Sinds jij met de opleiding gestart bent heb ik al heel wat keren een tolk in actie gezien, soms bij zo'n speciale versie van het Jeugdjournaal maar ook wanneer het onderwerp 'doofheid' wordt behandeld in bijvoorbeeld het Klokhuis. Ik kijk er de laatste jaren met veel interesse een bewondering naar. En dan wijs ik de kinderen er altijd wel even met gepaste trots op: 'Dat wat die mevrouw daar doet, dat kan jullie tante ook'. Wel geheimzinnig, alsof je bent ingewijd in een geheime taal die ons gewone stervelingen allemaal boven de pet gaat. Als je eens 'in het openbaar' tolkt ben ik zeker van de partij!

Een vast rondje langs m'n pc... ja daar heb je me te pakken. Ik moet bekennen dat mijn computersessies ook grofweg een vast patroon hebben. Stap 1: we zetten hem aan. Aangezien onze laptop langzaam dichtslibt, en McAfee per dag meer tijd nodig lijkt te hebben om te kijken of de vijand niet is binnengedrongen, daarbij bovendien minder vermogen overlatend voor andere programma's om gelijktijdig te draaien, heeft zo'n beetje alles wat ik aanklik een paar minuten nodig om goed wakker te worden.
Outlook zit in de groep met programma's die automatisch opstarten, dus ik weet dat die al ergens op de achtergrond moed verzamelt om een stuk van de taakbalk te gaan vullen. Daarom start ik ook alvast een browser venster op. Het blog van Wim de Bie dat ik als startpagina heb ingesteld is meestal wel even bezig om alle elementen over te pendelen van het web naar mijn beeldscherm. Ik open in de tussentijd nog een tweelingbroertje van hem en probeer driftig klikkend het laden van deze leuke maar nutteloze pagina te stoppen door op het rode kruisje te rammen. Is het laden tot een eind gekomen (in de tussentijd even Outlook checken, nog steeds een lam scherm) dan tik ik de adressen in van a) mijn favoriete Parenting Forum en b) (in het andere browservenster) mijn blog om te kijken of ik reacties van lezers heb. Dat zou ik ook via Outlook kunnen zien, want ik word op de hoogte gebracht van iedere reactie door middel van een mailtje, maar daar kan ik niet op wachten. Soms ben ik trouwens ongeduldig en dan klik ik het Outlook icoon nog een keer opnieuw aan. Daar krijg ik onmiddellijk spijt van, omdat het laden dan dubbellang duurt en het mailprogramma uiteindelijk twee keer tegelijk naar voren floept.
Als Outlook dan present is EN bovendien kans heeft gezien om verbinding te maken met de webserver, druppelt ook bij mij het dagelijkse rantsoen binnen van Reuze Belangrijke Berichten. Naast de dagelijkse gedachte (die open ik vaak maar niet: meer van het zelfde) krijg ik ook regelmatig de Inspiratiemail (ook hele diepe gedachten maar niet dagelijks) van een ideele instelling die zich Purpose noemt en waarvan ik aanneem dat ze zingeving aan mijn leven willen toevoegen. Zoals gezegd meestal een soortgelijke inkopper als bij de DG, alleen van een wat zweveriger niveau.
Dan krijg ik ook de scoops op het gebied van luieraanbiedingen in mijn postbusje, een doe-er-je-voordeel-mee mail van een supermarkt of twee, drie en als ik geluk heb ook wat alerts van blogs waarop ik 'geabonneerd' ben, dat de eigenaar een nieuw stukkie heeft gepubliceerd! Dat valt weliswaar niet onder persoonlijke mail maar toch wel de next best thing.
Soms komt er een Marktplaatsberichtje binnen en dan neus ik even, via die browsers die toch maar open staan, waar manlief nu weer op geboden heeft. Maar meestal is het een systeembericht dat de rol ondertapijt die we al 37 dagen zelf op Marktplaats hebben staan inmiddels doorgezakt is naar pagina 50 in de betreffende rubriek en slechts door elf mensen is bekeken in de tussentijd. (Ik weet vrij zeker dat wij minstens negen van deze hits zelf hebben veroorzaakt.)
Inmiddels zijn we drie kwartier verder en is het bijna tijd om opnieuw op te starten, als ik tenminste niet wil dat Word straks vastloopt omdat we gebrek hebben aan virtueel geheugen.

Kortom, ik weet niet wat ik deed voor het digitale tijdperk! Ik moet me zo eenzaam en impopulair hebben gevoeld... Het is iedere ochtend weer fijn om te zien hoeveel mensen er weer aan me hebben gedacht. Ik weet dat ze zeggen dat niemand onmisbaar is, maar zou dat niet gewoon 'de kift' zijn?

Monday, September 17, 2007

Geniaal plan!

Lieve zus, ik ben er helemaal vóór. En inderdaad, we spreken elkaar veel te weinig, terwijl er juist nogal wat te behapstukken valt, qua gebeurtenissen in onze hectische levens.

Heb jij trouwens ook dat als je je pc opstart, dat je dan een vast rondje maakt? Ik begin bij Outlook. Meestal is de droevige score (1) nieuw bericht (De Dagelijkse Gedachte: 'je kunt niet iemand omarmen als je met je ellebogen werkt' of iets van die strekking) en (1) verwijderd bericht (VIP Casino of als ik geluk heb, hele goedkope Viagrapillen in de aanbieding!).
Daarna open ik FCC, het intranetprogramma van de opleiding om te zien of er docenten afwezig zijn of dat iemand me spontaan een leuk berichtje heeft gestuurd. Vervolgens naar Tolkmatch, dat is het programma van het landelijk werkende 'koppelingsbureau' Tolknet waar tolken en cliënten elkaar vinden. Je schrijft je dan in op een opdracht die je wel aanstaat. Er mogen maximaal 5 tolken per opdracht inschrijven. Binnen een paar dagen of soms zelfs eerder, beslist iemand bij dat Tolknet wie de opdracht krijgt toegewezen (te vriend houden die mensen...). Ik heb nog maar één keer een opdracht niet gekregen, dat is best apart.

Op het moment kom ik net terug van het tolken van een medewerkersoverleg op een laboratorium. Man, wat een termen er dan voorbij komen... ik moest echt alle zeilen bijzetten om het nog enigszins begrijpelijk te kunnen tolken. Kortom, een leerzaam ochtendje maar nu voel ik me vooral... léég! ;-)

Tot de volgende 'klaagzang', liefs Jiet

Dit moet anders kunnen!

Vind je ook niet dat we elkaar veel te weinig spreken? En die brievenroman á la Flora en Benoîte komt er ook niet vanzelf, dat blijkt.

Vanuit een naief soort exhibitionisme leek het me leuk om onze gedachtenwisselingen eens via het 'openbare Net' te laten verlopen. Misschien een stok achter de deur om alles wat er in mijn leven gebeurt te bekijken met een satirische knipoog. Als ik je bel word het toch vaak van dat 'van-dik-hout-zaagt-men-planken-geklaag'.
Of er bezoekers komen maakt me niet uit... ik hoor mezelf graag praten. En jou ook. ;-)

Doe je mee, lieverd?

M.