Monday, December 21, 2009

Kerstpakket

Lieve zus,

De eerste kreeg ik twintig jaar geleden... toen ik 15 was. Er zat in ieder geval een kerststol in, en een foeilelijk zwart schaaltje van Arcopal-achtig materiaal in de vorm van een schelp. Het zou mij niets verbazen als dat nog bij onze ouders in de kast staat trouwens. Ik had mijn eerste zaterdagbaantje bij de buurtsuper in Leimuiden en was al apetrots op de maandelijkse storting van mijn salaris en op mijn loonstrookje. Geheel tegen mijn chaotische aard in, bewaarde ik die in een mapje op chronologische volgorde. En dat wil toch wel iets zeggen.  Het krijgen van een kerstpakket was een extra bonus daar bovenop. Het gaf me voor het eerst het gevoel dat ik Ook Meetelde In De Grote Wereld. De inhoud was niet bijzonder, maar al was het nog veel minder geweest, mijn trots zou er niet onder geleden hebben. Ik voelde me gezien! Iemand had mij meegeteld bij het voorbereiden van de kerstpakketten.

En in de jaren daarna bleef het gevoel van Waardering voor mij heel erg samenhangen met die anonieme doos met sneeuwkristallen erop gedrukt, of die dichtgesealde rieten mand. Vaak een bulkbrief van De Grote Baas erbij. Soms geen pakket in de ware zin van het woord maar 'alleen' een fles Echt Dure Champagne. Een keer, als hoogtepunt, een doosje van de wereldwinkel (joepie!). Nooit hoorde je mij, zoals sommige collega's, mopperen over de inhoud van Het Pakket of zeggen dat het zo goed afgeschaft kon worden ten behoeve van een goed doel.

Maar goed, sinds ik als zelfstandige aan de weg timmer heb ik het dus niet meer. Het hele evenement gaat aan me voorbij. Geen spanning vooraf... geen afhaalbriefje.. geen kerstreceptie waar de buit kan worden afgehaald. En ik moet zeggen, ik heb er eigenlijk meer moeite mee dan ik ooit had kunnen denken. Blijkbaar toch die gevoelswaarde, dat iemand je werk zo gewaardeerd heeft dat hij/zij de moeite neemt je een doos met eerste levensbehoeften te sturen.
Gelukkig hadden we in het gezin altijd nog EEN pakket over. En was mijn levensgezel zo aardig dat ik die meestal mocht uitpakken met de kinderen. Zo spannend om te zien welke gedaante het potje mosterd dit jaar weer heeft aangenomen of wat het kleurenthema is! Zou er dit jaar kreeftsoep in zitten of toch weer een blikje pink zalm?  
Maar helaas. Een paar dagen geleden kreeg ik totaal onvoorbereid, als donderslag bij heldere hemel te horen, dat het er dit jaar niet in zit. Meneer zelf bleek het al weken te weten. Er heerst een crisis, er zijn ontslagen gevallen. Het zou geen goed signaal zijn om de overgebleven werknemers een kerstpakket, bon of zelfs maar een leuke fles te geven. Zij mogen dit jaar blij zijn dat ze nog werk hebben. Als dat geen blijk van waardering is in deze barre tijden!

Ineens sloeg het gemis van mijn eigen kerstpakket mij weer als een vuistslag in het gezicht. Hij niets, ik niets.. waardeert dan niemand ons? Hebben wij dit jaar niets goed gedaan, komt er geen schouderklopje van boven in de vorm van een allegaartje willekeurige levensmiddelen die wij niet nodig hebben en die ook niet in de keukenkast passen? Zelfs geen geurkaars waar je hoofdpijn van krijgt of een pakje servetten? Ik moet je bekennen dat ik m'n tranen even in de vrije loop heb gelaten.
Even heb ik met de gedachte gespeeld zelf een leuk Fair Trade pakket te gaan scoren maar de sneeuwval heeft me dat tot nu toe nog belet. Ik weet ook eerlijk gezegd niet of dat hetzelfde zou zijn.

Dus laaf ik me maar aan de zes pakjes die nog onder de kerstboom liggen, de dagen 7 t/m 12 van Kerstmis representerend. Misschien vandaag wel 7 hele kleine potjes mosterd? Een meisje mag toch hopen!
Nog bedankt voor dit leuke pakket en ik hoop dat jij ook af en toe moet glimlachen bij het uitpakken.

Monday, November 30, 2009

Help, mijn huis loopt vol!

December vind ik echt een reuze gezellige maand hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar zo af en toe voel ik me alsof ik in mijn eentje een negenkopppige draak moet zien te verslaan. Voor elk rommelig rommeltje dat ik opruim, komen er minstens drie in de plaats zodra ik me maar even omdraai. Het hele huis ligt vol surprises in diverse stadia van voorbereiding en/of onttakeling, plastic zakken met geheimzinnige inhoud en rollen pakpapier met vals grijnzende Pietermannen erop. Kom, ik leid je even rond. Wij vinden achtereenvolgens: twee ballonnen aan elkaar gepapiermacheed die ooit samen een konijn moeten worden, een vergeten placemat, een vuilniszak vol repen krantenpapier, een schoenendoos met daarin een videocamera van een met aluminiumfolie omwikkeld hagelslagpak, een brief van Schoen Piet waarin hij met zwierige letters beschrijft hoe mooi het gezang uit de schoorsteen klonk, een emmer tot over de helft gevuld met behangplak, een kruimeldief waar jongste met groen en oranje crepepapier een vogelbekdier van wilde maken, en in het raamkozijn een mandarijnenkistje dat is omgetoverd tot de pakjesboot. Vooral dat laatste kan enige charme niet ontzegd worden, als je tenminste door je oogharen en met tegenlicht ernaar kijkt anders vallen de vetvlekken van de pepernoten die er ter decoratie op waren gelegd zo op.
Al het bovenstaande heeft zich in een tijdsbestek van twee dagen voltrokken, want op mijn onverwacht vrije vrijdag had ik echt alles waar ik me aan stoorde opgeruimd zodat ik het weekend in kon gaan in een rustgevend leeg huis. De schrik slaat me om het hart als ik eraan denk dat dit nog maar de aanloop is naar pakjesavond. Dan moeten al die plastic zakken die ik her en der heb verstopt hun inhoud prijsgeven zodat die verdeeld kan worden over onze verwachtingsvolle nakomelingen, waarna laatstgenoemden het pakpapier, lege verpakkingen en gebruiksaanwijzingen in vreemde talen onbekommerd op de vloer achterlaten. Maar weet je wat? Ik ruim ook niet op dit jaar. Ik zal met half dichtgeknepen ogen voor het raam met de pakjesboot staan en dromen van een leeg huis. Gezellig...

Tuesday, May 5, 2009

Net niet

Volgens mij is mijn schoonmaakstandaard niet een van de hoogste. Eenmaal per week stofzuigen vind ik zat, de wc om de dag poetsen is ook niet echt overdreven en vind je het erg onzindelijk dat we de bedden soms pas na 14 dagen verschonen?
Dat ik me bij vlagen groen en geel erger aan de manier van huishouden van echtgenoot, kan dan ook vast niet aan mij liggen. Hij voert zijn klussen uit op een manier die mij het bloed onder de nagels vandaan haalt. Om te beginnen smeert hij ze het liefst zo lang mogelijk uit (0ver de dag bedoel ik). Dan begint hij om elf uur met het klaarzetten van teiltje en dweiltje, rolt een uurtje later demonstratief de broekspijpen op om 's middags tegen theetijd eindelijk eens te beginnen aan het Schoonmaken Van De Badkamer. Als hij daarvoor applaus verwacht, is hij bij mij echt aan het verkeerde adres. Dat zou hij na 18 jaar huwelijk wel eens mogen weten, maar het weerhoudt hem er vooralsnog niet van de dingen op zijn manier aan te pakken.
Erger dan het demonstratieve 'voorbereiden' vind ik nog de slordige afwerking. Wél de afwas doen, maar níet het gootsteenputje verlossen van aangekoekte gesmolten kaas, brokjes kattenvoer en sliertjes spaghetti. Wél de wc schoonmaken maar níet het handdoekje vervangen. Wél de kamer stofzuigen maar het hoekje waar de kat op zijn kussentje naar hartelust ligt te ruien en te verharen overslaan want 'ach, hij lag zo lekker te slapen!'
En weet je wat ook zo frustrerend is? Bij vriendinnen vind ik geen gehoor voor deze serieuze klachten. Die vinden geloof ik dat ik blij moet zijn met alles wat er wel gebeurt zonder al te veel smeken of aandringen. Ik zeg: de emancipatie is niet geslaagd zolang er in Nederland nog één afvoerputje vies overblijft na de afwas, danwel: zolang er nog één vaatwasser onuitgeruimd open blijft staan.

Thursday, March 12, 2009

Jij bent goed zoals je bent

Lieve zus,

Wat heerlijk om van jezelf gewoon Jezelf te mogen zijn. Ik zeg: leve meneer De Ridder maar ook: leve jij zelf! Beklijft het gevoel dat je niet hoeft te veranderen nog steeds? Zelf heb ik de indruk dat de periodes waarin ik heldhaftig probeer te voldoen aan allerlei verwachtingen (waarvan ik de helft van de tijd niet eens weet waar ik ze vandaan heb) langer duren en er dieper inhakken dan de periodes dat ik mezelf gewoon goed vind zoals ik ben. Welke verwachtingen cq hoogstnoodzakelijke veranderingen dat dan zijn? O, ik zou mezelf dolgraag wat handiger, slimmer, langer maar vooral: socialer zien. Ooit was ik er getuige van dat iemand verlekkerd zei: 'Maar ik hoef niks af te spreken met vrienden, ik ben gewoon een huismus!' Hee! Mag dat ook? Sindsdien probeer ik mezelf toe te staan weinig nodig te hebben op sociaal gebied en toe te geven aan de behoefte om van tijd tot tijd een paar uur alleen in huis te zijn. Maar zoals ik zei, echt beklijven doet dat gevoel nog niet. Ontspannen achterover leunen in de wetenschap dat ik een leuk en geslaagd mens ben; het zit er niet echt in vrees ik. Een andere factor die daarbij mee speelt zijn die leuke soundbites in mijn hoofd. Stilstand is achteruitgang. Wat niet groeit, slijt. Om de een of andere schimmige reden (waarschijnlijk een van mijn hoofdspoken) moet ik mezelf maar blijven ontwikkelen. Vooral op professioneel gebied, bedoel ik nu. Nooit de makkelijke weg kiezen, steeds op zoek naar de uitdagingen. En zo is het nooit een keer gewoon kláár.

En ja, het maakbare dat ons wordt opgedrongen... ik vind het verschrikkelijk. Al dat aanpassen aan de grote middenmoot, mijn gevoel komt daar sterk tegen in opstand. Weet je nog dat Harrie Jekkers zong over orkanen met mooie namen van meisjes (of namen van mooie meisjes, daar kwamen we nooit uit)? Weg met de mainstream, de keurigheid, de grootste gemene deler, de oppervlakkigheid en de eenheidsworsten. Straks zijn er geen mensen 'met een vlekje' meer over. En ik hou juist zo van mensen met vlekjes!

Vlekje of niet, gisteren heb ik heerlijk gebruik gemaakt van het voorjaarszonnetje door in mijn voortuintje te gaan spelen. Het dooie dennetje is door jongste en mij met vereende krachten uit de grond getrokken en afgevoerd, er zijn wat bloeiers van plaats verwisseld waardoor het geheel er voller uitziet en meer in evenwicht is (hoop ik) en we hebben bruin blad weggeschept. Sta ik voor het raam met een kopje koffie in mijn hand daarop uit te kijken, dan krijg ik zomaar een heel Tevreden Gevoel. Dat dan weer wel!

Saturday, February 28, 2009

Spitten

Lieve Jiet,

Je weet dat ik graag spit... en dan bedoel ik niet in de tuin, al moeten de afgestorven anemonescheuten en bruin verdroogde hortensia's nodig afgevoerd richting groencontainer (de appelboom had trouwens ook deze winter 'gemigreerd' moeten worden naar moestuin van duizenpoot-vriendin Y. maar daar wil ik niet eens aan denken!), nee gewoon lekker wroeten in mezelf. Het ouderwetse navelstaren, zelfontleding, psychologie van de koude grond en van de plattelandsbibliotheek. Zo heb ik laatst bijvoorbeeld het boek Spiegelogie van Willem de Ridder aangevraagd en half doorgewerkt. Het was me aangeraden en het is niet slecht, maar het blijft een boek. En ik blijf ik.

Nu ben ik de laatste tijd (sinds ik met griep thuiskwam van 'de sneeuw', echt heel recent dus) een fan van het uitgangspunt 'Alles IS al goed'. Toen ik er over na ging denken, ben ik namelijk al zolang als ik me kan herinneren bezig met VERANDEREN. Relaxter, dunner, beter georganiseerd en een leukere moeder. Alles moet in beweging en de goede kant op geduwd worden. Het 'waarom ben ik zo geworden' heeft al een heel poosje mijn interesse niet meer, dus ik was al op de goede weg vind ik zelf, maar onbewust bleef die drang naar veranderen. 'Als ik maar wat stabieler was...', 'Ik moet harder worden!' enzovoorts.
Nu ben ik dus ineens zalig vervuld van het idee dat alles eigenlijk goed is zoals het is (ook een beetje door meneer de Ridder). ALLES, ikzelf dus ook. Ik hoef niet te veranderen want ik ben al goed. Als dingen eens wat ongelukkig uitpakken komt dat niet doordat ik een lakse betaversie ben die zichzelf niet op tijd heeft geupgrade, het kan gewoon tegenzitten in het leven.

Wat een open deur, hoor ik je denken, en ik besef ook wel dat het weer zo'n cliche is. Maar de grootste cliche's dragen vaak de meeste waarheid in zich. Je moet alleen even op ze afgestemd staan. En nu ik dat ben krijg ik ineens allerlei betekenisvolle 'boodschappen' (lees: theezakjes-label-wijsheden) zoals de Dagelijkse Gedachte laatst in mijn postvakje: "Verdoe geen tijd met het zoeken naar een hindernis. Misschien is er geen." Goeie he? Maar hij is dan ook van Kafka. Dat was niet de minste.
Natuurlijk is deze stroom van truttige spreuken die in mijn straatje passen niet nu ineens begonnen maar ik sta er nu blijkbaar voor open.
Goed. Gewoon zijn wie ik ben dus. Ik ga er voor! Ik hoop dat de spoken in mijn achterhoofd het er ook mee eens zijn en iemand anders gaan zoeken om dwars te zitten.

Wat vind jij? Raak jij nou ook niet aangestoken door al dat 'maakbare' in onze media en de 'je kunt alles worden als je maar graag genoeg wilt' boodschap? Of werkt die voor jou wel?

Liefs van je zusje

Thursday, January 8, 2009

Frisse moet

O, breek me het brakke bekje niet open! En of ik dat herken, die fysieke ongemakken na de feestmaand bij uitstek. Ook mijn lichaam protesteert elk jaar heftiger tegen een wekenlange blootstelling aan gevaarlijk grote hoeveelheden suiker, foute vetten, cafeïne en alcohol. Ik kook letterlijk in mijn eigen sop gaar, want zo laat de combinatie van diarree, witte vloed en ochtendlijk zweten zich het beste omschrijven.
Maar ik sla terug, ha! Het luie zweet moet eruit, alle afvalstoffen wil ik lozen, en waar kun je dat beter doen dan in die frisse tintelende buitenlucht? En dus trok ik afgelopen zaterdagochtend mijn stoute roze Nike-runningschoenen aan die ik trouwens, laf als ik ben, door echtgenoot had laten aanschaffen in de ijdele hoop dat ze niet zouden passen en ik nog een dag of wat respijt zou hebben, en begon te rennen. Echtgenoot in kwestie had zich laten aanstellen als personal coach en hobbelde braaf mee, zich met grote moeite aanpassend aan mijn beginnersloopje en veelvuldige tempowisselingen. Zijn idee van een beginnersschema is trouwens: gewoon doorlopen tot het niet meer gaat. Maar vergeleken bij de enige eerdere ervaring die ik heb met een hardloopcoach, te weten de jongen van de postkamer die mij en een aantal collega's van de verzekeringsmaatschappij in vliegende vaart langs een doorgaande Haagse weg joeg waarbij hij ons continu van kwetsende commentaren op onze achterste delen voorzag, viel dit nog alles mee. Overigens heb ik na die training in mijn jonge jaren mooi wél de vijf kilometer van de City-Pier-Cityloop weten te volbrengen: een prestatie waar ik na al die jaren nog danig trots op ben. Ik vrees dat dit al voldoende zegt over mijn hardloopambities trouwens. Maar so far so good; ik ben al drie keer op en neer naar de buitenrand van mijn woonplaats gerend en voel me behalve redelijk fit ook al een echte runner. Binnenkort mag ik van mezelf bij een echte sportzaak een kekke outfit gaan uitzoeken.

Ook het krachteloze gevoel dat zich in de kerstvakantie van je meester kan maken herken ik absoluut. Ik heb daar trouwens in de zomervakantie ook behoorlijk last van, maar dan kan ik mijn lamlendigheid aan de hoge temperatuur wijten. Alleen had ik juist afgelopen jaar blijkbaar precies de juiste dosis irritatie over ons achterstallig kluswerk opgebouwd. In combinatie met de energie die ik had opgespaard door vlak voor de vakantie een hele dag in bed te gaan liggen raakte ik zowaar in de juiste gemoedstoestand om mijzelf en echtgenoot op te zwepen tot mooie dingen. Op klusgebied bedoel ik nog steeds he. Met trots, en uitdrukkelijk niet om jou de ogen uti te steken, presenteer ik de (semi-)afgeronde klussen:
  • een kringloopkastje geschuurd en roomwit gelakt
  • een kinderkamer uitgemest en opnieuw ingericht
  • een keukenlade uitgemest en opnieuw ingericht
  • een kledingkast uitgemest en opnieuw ingericht
  • een trappenhuis geheel geschuurd en half gelakt

Dan sluit ik graag af met ook een goed voornemen: ik ga dit jaar zeker met zus een lang weekeinde naar York. Zo.


Saturday, January 3, 2009

Alweer...

... zo'n nieuw, vers jaar om tegenaan te hikken. ALWEER een nieuw begin, dat ons dwingt om te overpeinzen wat we dit jaar nou weer gaan doen! Terwijl de voornemens van vorig jaar nog vers in het geheugen liggen en niet veel meer hebben bijgedragen aan het afgelopen jaar dan een zeurend schuldgevoel en af en toe een vlaag machteloosheid.

Het goede van zo'n nieuw jaar is wel dat het het einde van 'de feestdagen' markeert. Je weet wel, die paar weken aan het einde van het jaar waar je vooraf altijd zo naar uitkijkt. Allemaal vrij, zelf ook zorgen dat je niet teveel werkvoorraad opbouwt en dan leuke dingen doen. Lekker naar buiten of juist spelletjes doen met de kinderen. Kasten opruimen of andere aardende, ontrommelende klusjes.
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar bij mij komen die plannen nooit uit. Al op 25 december heb ik het gevoel dat ik door een moeras waad met de rest van het gezin als een blok aan mijn been en om mijn nek. Niemand weet eigenlijk precies wat hij moet, kan en wil met al die onwennige vrije tijd, zonder dit uitgebreid te bespreken met uitgerekend MIJ! Is mijn winterslaaphouding (licht afgedraaid van de rest van het gezin, hangend op de bank met het haar voor het gezicht, dat op onweer staat) niet veelzeggend genoeg? Mijn huisgenoten zijn er oostindisch blind voor. Daar komt dan nog bij dat ik natuurlijk wel altijd nog van alles te doen heb. Wasjes, ingewikkelde menu's, boodschappen.

Natuurlijk wordt ook iedereen ziek in deze 'gezellige decemberdagen'. Of het komt van het ontspannen van datgene wat te lang op spanning heeft gestaan of van het decemberdieet dat voornamelijk lijkt te bestaan uit frituurvet en slagroom weet ik niet. Na de feestdagen voel ik me in elk geval alsof ik een acuut geval van scheurbuik heb opgelopen. Hoofdpijn, nekpijn, buikpijn, diarree en een gelig gezicht met uitpuilende ogen. AL heb ik van dat laatste zelf weinig last. Eigenaardig, na een paar dagen van stevige koolhydraten- en vetshots (recht in mijn aderen) ga ik me steeds minder voelen. Terwijl dat toch bij de tijd van het jaar hoort, een beetje leven als de Eskimo's. Maar misschien werkt het wel niet zonder die winterslaap.

En dat alles, zus, ligt dus allemaal achter ons. De kerstboom is vandaag de deur uit gegaan. De versteende mandarijnen zijn van de fruitschaal en er liggen versgepoetste appels te pronken. De laatste kerststukjes gaan vanavond de hens in.

Als ik op het nieuws hoor wat de Nederlanders dit jaar in hun voornemen top 3 hebben staan, vergaat de lust om mezelf wat doelen te stellen al helemaal. Wat ontzettend onorigineel! Afvallen staat weer eens op een, en dit jaar is ZUINIG LEVEN c.q sparen een goede tweede. Hmm daar waren wij noodgedwongen al ruim voor de financiele crisis mee begonnen, ben ik daar in elk geval een trendsetter in.

Nee, zo alles overdenkend heb ik maar twee voornemens dit jaar:

- dit weblog beter bijhouden
- geen kerst vieren!