Zeg zus, word jij ook altijd zo iebelig van die principiële, verantwoorde moeders die geweldspelletjes, geweldsvoorwerpen, geweldseries; kortom alles wat maar neigt naar robot, ridder of vechtfiguur heel nadrukkelijk verafschuwen? Toen wij nog maar net in het vorige huis woonden en onze middelste stickers spaarde van Digimon, gaf zij uit vriendelijkheid er eentje aan een meisje uit de straat. Prompt stond moeder een paar uur later op de stoep: 'Nee, wij houden niet van dit soort gewelddadige figuurtjes dus je krijgt hem weer terug en kíjk eens wat leuk: je mag van ons een fijne Nijntje-sticker!' Overigens werd ik door het betreffende meisje een paar dagen later nog eens op de vingers getikt omdat ik het waagde te zeggen dat een huisdier van ons had gepoept. He foei toch. Geen poep zeggen maar drukje!
Het jongere broertje hoorde ik, weer enige tijd later, luidkeels door de poort brullen: 'Ik maak je dood! Ik maak je dood! Ik rij zo over je heen!' Oorzaak of gevolg van de geweldsallergie van de ouders..?
Laatst op het feestje van jongste zoon hadden we er weer eentje te gast; zo eentje die niet mag rennen in huis, niet over Pokémon mag meepraten ('Eh, jongens, als ik jarig ben en jullie komen op mijn feestje dan kun je dát daar beter niet geven want ik mag dat niet!'), nooit spekjes krijgt thuis en nachtmerries krijgt van de Thunderbirds (nou ja, dat kan de beste overkomen, ik ben er gelukkig al enige tijd overheen maar die starre bekkies zijn inderdaad behoorlijk angstaanjagend). Natuurlijk ging Jongste omstandig aan juist déze moeder uitleggen hoe het spel op zijn nieuwe Nintendo DS in zijn werk gaat, met veel rennen en vechten en uitschakelen van eindbazen. 'Zo, jij houdt dus wel van vechten?' constateerde moeder droogjes terwijl ik op de achtergrond schaapachtig stond te lachen.
Nee, geef mij dan maar het jongetje dat onbekommerd komt aansjouwen met een doos vol tot de tanden toe bewapende Ninja-figuren. Of het meisje waarvan de vader zegt: 'Nee he, heb jij een Nintendo DS gekregen?' maar op mijn haastige uitleg dat hij hem moet delen met zijn oudere zus lachend opbiecht dat er bij henzelf al twee in huis rondslingeren.
Om misverstanden te voorkomen: ik hou ook niet van geweld. Niet op tv, niet in een spelletje, niet in het echt. Mijn jongens weten dat en accepteren dat grootmoedig zonder gehinderd te worden in hun oerdrift. Doe ik het goed? Ja toch zeker?
