Wednesday, February 20, 2008

Weemoeder

Hoe zullen we hem eens noemen, die gemoedstoestand die jij ook goed kent maar die zich alleen maar met heel veel woorden laat omschrijven? Je weet wel, die gezellige periodes waarin lichamelijke kwalen als benauwdheid, spierpijn, darmongemakken, uitbraken van voetschimmel en vermoeidheid je zó labiel maken dat doodnormale kwesties uitgroeien tot levensgrote problemen. Dat je wel op de korte termijn móet denken omdat vragen als 'waar haal ik nu weer een nieuwe batterij voor mijn horloge/natte wc-doekjes/zeezout vandaan' als bergen voor je opdoemen. Dat het verzetten van een afspraak met de monteur van het waterbedrijf zo'n zware taak lijkt dat je geneigd bent te denken: dan slaan we in hemelsnaam die zwemles maar over.
Kort gezegd: dat alles zich lijkt op te stapelen en niks, maar dan ook niks, zich eens leuk vanzelf oplost - of zich door een ander gezinslid laat oplossen.

En dan wil ik eigenlijk ook wel eens weten: waar komt het vandáán? Wat is de trigger? Waarom voel ik me uitgerekend in dit lente-achtige weer en in dit prachtige ruime van alle gemakken voorziene huis zo lamlendig en weemoedig?
Is het een verkeerde aansluiting in mijn hersenen die maakt dat ik geniet van de stille, teruggetrokken belofte van nieuw leven in de herfst en het juist benauwd krijg van al dat zich opdringende gejoel in de lente?
Is het de vermoeidheid na de verhuizing en de hele periode daaraan voorafgaand, waarin ik minstens 10 keer mijn hele huis van onder tot boven heb doen glimmen voor kijkers die nauwelijks geïnteresseerd bleken?
Is het het afscheid van het oude huis misschien, de confrontatie met het afsluiten van een periode? Speelgoed en kleertjes die ik heb weggegooid, ik doe er wel heel stoer over maar dat is gewoon zelfbescherming hoor. De periode van het hebben van kleine kinderen, ja, dat is echt over. Van oude mensen en de dingen die voorbij gaan... daarom schieten dus de tranen in mijn ogen als ik een moeder zie fietsen met zo'n lekker ukkie voorop... haar neus in die zachte haartjes...

Je ziet het, ik rommel nog even wat door op de bodem van mijn put vol emoties. Ben zó klaar. Dan klauter ik wel weer omhoog.

Sunday, February 17, 2008

Voorjaarsschoonmaak

Ik weet het, ik weet het... het is vier graden buiten (gelukkig, éventjes fatsoenlijk koud!) en de sneeuwklokjes zijn nog maar nauwelijks uit de grond... Maar het gevoel bekruipt me de laatste tijd steeds vaker. Als de zon door het aangekoekte glas van de ramen schijnt en genadeloos het stof op de vensterbanken doet oplichten... als ik een elastiekje zoek in de keukenla uiterst links, waar wij 'allerhande zwervende spulletjes' bewaren... Zodra ik de achterste vaas van de plank wil pakken of wanneer er bij het ter hand nemen van een pen een hele kluit kneedgum, veren, knikkers en het gezochte elastiekje meekomen uit het pennenbakje:

IK WIL OPRUIMEN!

Niet zomaar een uurtje... Nee een genadeloze voorjaarsschoonmaak waarvan het huis nog een week natrilt op zijn voegen. Ik wil soppen, weggooien (voorál veel weggooien) en sorteren. Ik wil tot de bodem komen en alles voor eens en voor altijd uitzoeken. Ik wil af van dat mandje met weduw-sokken.

De eerste paar dagen is dit gevoel nog wel te negeren. Ik weet het zelfs weken te onderdrukken. Maar binnenkort hou ik het niet meer. En dan wordt er niets of niemand ontzien. Ik heb ze gewaarschuwd. Want ja... Behalve mijzelf lijkt er niemand in ons huishouden last te hebben van deze aandrang. Ik word een beetje meewarig aangekeken, soms wordt er wazig geknikt en vervolgens baant de huisgenoot in kwestie zich een weg door het stof, óp naar de eigen bezigheden. Laat haar maar, ze moet vast ongesteld worden.

Maar ik zeg het je: deze oerdrift wordt niet ingegeven door hormonen. Het is het seizoen: ik beweeg mee met het tij, ik maak deel uit van het oer-ecosysteem, ik moet orde op zaken stellen voor een groter geheel. HET WORDT LENTE! Be prepared!

Tuesday, February 5, 2008

Achteruit boeren

Lieve, intelligente en ondergewaardeerde zus,

Wat vind jij nou van die hele mediakwestie? Maken we, met alle respect voor het kennelijk overleden meisje en haar familie, niet een oceaan van een slootje? Misschien ligt het aan mij, maar het taalgebruik dat onze mede-Nederlander bezigt in msn-contacten en interpersoonlijke contacten in de vermeende veiligheid van een auto, is echt volslagen inhoudsloos. Elke losse flodder wordt nog eens breed uitgemeten in de dagbladen waardoor het nog idioter wordt dan het al was: alles is 'bullshit' of 'gelul' en dan dat eufemisme 'ze deed het in een keer niet meer'. O, ik geloof van harte dat het rijkeluiszoontje iets te verbergen heeft, maar moeten we echt elke lettergreep die hij achteruit boert zwart op wit onder ogen krijgen....?

De laatste tijd loop ik rond met de lyrics van een Beautiful South-nummer in mijn hoofd: 'The world won't end in darkness, it will end in family fun, with Coca Cola clouds behind a Big Mac sun'. En als ik dan zie hoe een 'bizarre verdwijningszaak' met een 'bloedstollende verborgen camera-actie wordt opgelost' ben ik bang dat we al hard op weg zijn: het is een treurige en tragische zaak, geen familievermaak.

Trouwens, in ons eigen landje hebben we al genoeg bizars voorhanden. Op de zompige klei schijnen mannen te wonen die vrouwen vergelijken met koeien (en die laatste een stuk makkelijker in de omgang vinden), die van een meisje met lange benen zeggen dat ze 'een mooi stel ... (kon ik gelukkig niet verstaan) onder dr pisbak hebben stoan' en die als teken van genegenheid richting zo'n meiske vragen of zij haar roze met wit gestippelde laarsjes aan hem wil lenen. Dat soort interactie, dat is voor mij al drama genoeg...