Frisse moet

O, breek me het brakke bekje niet open! En of ik dat herken, die fysieke ongemakken na de feestmaand bij uitstek. Ook mijn lichaam protesteert elk jaar heftiger tegen een wekenlange blootstelling aan gevaarlijk grote hoeveelheden suiker, foute vetten, cafeïne en alcohol. Ik kook letterlijk in mijn eigen sop gaar, want zo laat de combinatie van diarree, witte vloed en ochtendlijk zweten zich het beste omschrijven.
Maar ik sla terug, ha! Het luie zweet moet eruit, alle afvalstoffen wil ik lozen, en waar kun je dat beter doen dan in die frisse tintelende buitenlucht? En dus trok ik afgelopen zaterdagochtend mijn stoute roze Nike-runningschoenen aan die ik trouwens, laf als ik ben, door echtgenoot had laten aanschaffen in de ijdele hoop dat ze niet zouden passen en ik nog een dag of wat respijt zou hebben, en begon te rennen. Echtgenoot in kwestie had zich laten aanstellen als personal coach en hobbelde braaf mee, zich met grote moeite aanpassend aan mijn beginnersloopje en veelvuldige tempowisselingen. Zijn idee van een beginnersschema is trouwens: gewoon doorlopen tot het niet meer gaat. Maar vergeleken bij de enige eerdere ervaring die ik heb met een hardloopcoach, te weten de jongen van de postkamer die mij en een aantal collega's van de verzekeringsmaatschappij in vliegende vaart langs een doorgaande Haagse weg joeg waarbij hij ons continu van kwetsende commentaren op onze achterste delen voorzag, viel dit nog alles mee. Overigens heb ik na die training in mijn jonge jaren mooi wél de vijf kilometer van de City-Pier-Cityloop weten te volbrengen: een prestatie waar ik na al die jaren nog danig trots op ben. Ik vrees dat dit al voldoende zegt over mijn hardloopambities trouwens. Maar so far so good; ik ben al drie keer op en neer naar de buitenrand van mijn woonplaats gerend en voel me behalve redelijk fit ook al een echte runner. Binnenkort mag ik van mezelf bij een echte sportzaak een kekke outfit gaan uitzoeken.

Ook het krachteloze gevoel dat zich in de kerstvakantie van je meester kan maken herken ik absoluut. Ik heb daar trouwens in de zomervakantie ook behoorlijk last van, maar dan kan ik mijn lamlendigheid aan de hoge temperatuur wijten. Alleen had ik juist afgelopen jaar blijkbaar precies de juiste dosis irritatie over ons achterstallig kluswerk opgebouwd. In combinatie met de energie die ik had opgespaard door vlak voor de vakantie een hele dag in bed te gaan liggen raakte ik zowaar in de juiste gemoedstoestand om mijzelf en echtgenoot op te zwepen tot mooie dingen. Op klusgebied bedoel ik nog steeds he. Met trots, en uitdrukkelijk niet om jou de ogen uti te steken, presenteer ik de (semi-)afgeronde klussen:

• een kringloopkastje geschuurd en roomwit gelakt
• een kinderkamer uitgemest en opnieuw ingericht
• een keukenlade uitgemest en opnieuw ingericht
• een kledingkast uitgemest en opnieuw ingericht
• een trappenhuis geheel geschuurd en half gelakt

Dan sluit ik graag af met ook een goed voornemen: ik ga dit jaar zeker met zus een lang weekeinde naar York. Zo.

Alweer...

... zo'n nieuw, vers jaar om tegenaan te hikken. ALWEER een nieuw begin, dat ons dwingt om te overpeinzen wat we dit jaar nou weer gaan doen! Terwijl de voornemens van vorig jaar nog vers in het geheugen liggen en niet veel meer hebben bijgedragen aan het afgelopen jaar dan een zeurend schuldgevoel en af en toe een vlaag machteloosheid.

Het goede van zo'n nieuw jaar is wel dat het het einde van 'de feestdagen' markeert. Je weet wel, die paar weken aan het einde van het jaar waar je vooraf altijd zo naar uitkijkt. Allemaal vrij, zelf ook zorgen dat je niet teveel werkvoorraad opbouwt en dan leuke dingen doen. Lekker naar buiten of juist spelletjes doen met de kinderen. Kasten opruimen of andere aardende, ontrommelende klusjes.
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar bij mij komen die plannen nooit uit. Al op 25 december heb ik het gevoel dat ik door een moeras waad met de rest van het gezin als een blok aan mijn been en om mijn nek. Niemand weet eigenlijk precies wat hij moet, kan en wil met al die onwennige vrije tijd, zonder dit uitgebreid te bespreken met uitgerekend MIJ! Is mijn winterslaaphouding (licht afgedraaid van de rest van het gezin, hangend op de bank met het haar voor het gezicht, dat op onweer staat) niet veelzeggend genoeg? Mijn huisgenoten zijn er oostindisch blind voor. Daar komt dan nog bij dat ik natuurlijk wel altijd nog van alles te doen heb. Wasjes, ingewikkelde menu's, boodschappen.

Natuurlijk wordt ook iedereen ziek in deze 'gezellige decemberdagen'. Of het komt van het ontspannen van datgene wat te lang op spanning heeft gestaan of van het decemberdieet dat voornamelijk lijkt te bestaan uit frituurvet en slagroom weet ik niet. Na de feestdagen voel ik me in elk geval alsof ik een acuut geval van scheurbuik heb opgelopen. Hoofdpijn, nekpijn, buikpijn, diarree en een gelig gezicht met uitpuilende ogen. AL heb ik van dat laatste zelf weinig last. Eigenaardig, na een paar dagen van stevige koolhydraten- en vetshots (recht in mijn aderen) ga ik me steeds minder voelen. Terwijl dat toch bij de tijd van het jaar hoort, een beetje leven als de Eskimo's. Maar misschien werkt het wel niet zonder die winterslaap.

En dat alles, zus, ligt dus allemaal achter ons. De kerstboom is vandaag de deur uit gegaan. De versteende mandarijnen zijn van de fruitschaal en er liggen versgepoetste appels te pronken. De laatste kerststukjes gaan vanavond de hens in.

Als ik op het nieuws hoor wat de Nederlanders dit jaar in hun voornemen top 3 hebben staan, vergaat de lust om mezelf wat doelen te stellen al helemaal. Wat ontzettend onorigineel! Afvallen staat weer eens op een, en dit jaar is ZUINIG LEVEN c.q sparen een goede tweede. Hmm daar waren wij noodgedwongen al ruim voor de financiele crisis mee begonnen, ben ik daar in elk geval een trendsetter in.

Nee, zo alles overdenkend heb ik maar twee voornemens dit jaar:

- dit weblog beter bijhouden
- geen kerst vieren!