Monday, October 29, 2007

Wintertijd

Oh wat een heerlijk moment altijd... als de klok na een lang vermoeiend seizoen vol licht weer TERUGGAAT naar de wintertijd! Niet alleen geeft me dat een veilig en gerust gevoel omdat alles dan weer is 'zoals het hoort', (wintertijd is tenslotte de originele tijd) maar dat uurtje extra slaap, mmmmm! Daar kan ik echt al weken van tevoren blij van worden.

Hoe heb jij je extra uur besteed, Jiet? Zelf had ik al mooie plannen om te gaan hardlopen voordat we zouden afreizen naar een verjaardag ergens oost van hier. Daarna lekker op m'n gemak even douchen, kinderen feestelijk uitdossen, en dan toch nog op een net tijdstip heel ontspannen vertrekken met z'n allen.

Helaas liep het anders. Of het nou door hormonen kwam of door een kou, mijn lekkere extra uurtje (en ook de rest van de zondag) werd in beslag genomen door een felle migraineaanval. Ieder geluidje of streepje zonlicht maakte dat ik naar de emmer naast het bed moest grijpen. De rest van het gezin ging gelukkig wel op visite en zo kon ik me op mezelf concentreren... en lag het nou aan mij of duurde de dag langer dan anders?
Terwijl ik dit schrijf ben ik nog steeds een beetje bibberig... mijn nek zit vast en ik heb weinig gevoel in m'n rechterarm. Misschien moet ik dit jaar maar eens aan winterslaap denken.

Groetjes van je gammele zus,
ik zie je in de lente wel weer...

Saturday, October 6, 2007

Uitzonderlijk transport

O man, die snelwegen in Nederland... ik ben daar echt niet op gebouwd. Had ik je al verteld (vast niet!) dat ik vorige week dinsdag op scholenbezoek moest in Haren? Daar is een vestiging van dovenonderwijs voor leerlingen in de basisschoolleeftijd. Die zijn er trouwens ook in, pak em beet, Rotterdam, Zoetermeer en Voorburg maar ach, wat je ver haalt is lekker dus daar gingen we.
Ik had met 3 medestudenten afgesproken om te carpoolen. Het meisje dat het verst weg woonde, in Rijswijk, bood haar auto en chauffeurschap aan. Ze zou me oppikken bij het station in Gouda. Dat klinkt veel eenvoudiger dan het was aangezien de dame in kwestie niet bekend is in mijn woonplaats en de omgeving van het station ten prooi is gevallen aan de ambitieuze bouwlust van ons gemeentebestuur. Ze had uiteindelijk maar een parkeerplek gevonden in 'een woonwijk achter een flatgebouw'. Die cryptische omschrijving moest voldoende aanwijzing zijn voor mij en door de allengs harder neerplenzende regen liep ik verbeten rondjes in een steeds groter wordende cirkel om het station. Uiteindelijk kwam het meisje op het briljante idee naar een herkenningspunt te rijden, te weten het Groene Hart Ziekenhuis waar ik, druipnat, chagerijning en vals opgewekt grimlachend twintig minuten te laat kon instappen. Toen was het op naar Utrecht waar de andere carpoolers zich bij ons zouden voegen. Stapvoets bewegend door de drukke ochtendspits kwamen we zowaar nog redelijk op tijd aan. Er was zelfs tijd voor een kleine plaspauze!
Mijn TomTom stuurde ons vervolgens probleemloos naar het hoge Noorden en ook daar waren we precies op tijd ter plekke. Inmiddels was het al half 12: hoog tijd voor het eerste kopje koffie van die dag. De bliksembezoekjes die we vervolgens aan de klassen mochten brengen duurden twee maal drie kwartier, nou, dat is al die moeite best waard, niet dan?
Op de heenweg had de chauffeuse al gevraagd of ik op de terugweg zou willen rijden. Tegen zo'n verleidelijk aanbod kon ik natuurlijk geen 'nee' zeggen en zo kwam het dat ik van drie uur 's middags tot acht (!!) uur 's avonds aan het stuur van een wildvreemde Opel Agila met drie kwekkende tantes naast en achter me, schokkend, afslaand en optrekkend dwars door Nederland ben 'gereden'...

Wednesday, October 3, 2007

Auto's

En dan is het weer oktober! Of, zoals ik een flauwe DJ op de radio hoorde zeggen: de 'ober' is weer in de maand. (Hoera!?)
Herkenbaar verhaal over de schoenwinkel. Al die merchandise van films en series vormt de achtste plaag als je het mij vraagt. (Ik ben trouwens lekker geslaagd voor zijn verjaardag! Alles rood met bliksemschichten, ka-gél! ) Maar dat zie je binnenkort wel.

Ik probeer je al een paar dagen te bellen, het lukt maar steeds niet om synchroon contact te leggen. Hoop dat alles goed gaat daar bij jullie. Je hebt vast gehoord dat ik je voicemail heb ingesproken vanaf de snelweg. Het enige voordeel van zo'n headset, als je in de file komt kun je mensen gaan bellen in plaats van jezelf gek maken van machteloosheid of in je neus peuteren (hoewel je dankzij de handsfree regel natuurlijk ook altijd nog bellend in je neus kan peuteren).

Onderweg naar een congres in Nijkerk was ik. Een duur in de markt gezet, LAAGDREMPELIG vehikel voor het MBO. Doelgroep: docenten en iedereen die onderwijsvernieuwing een warm hart toedraagt, je weet wel.
Mijn collega en ik hadden ons opgegeven en zouden elkaar daar rond half 10 treffen. Na wat files (en onbeantwoorde telefoonoproepen) reed ik op de A28, home free dacht ik. Tot ik ineens, de afslag Nijkerk was nog met geen mogelijkheid te ontwaren, een muurvaste rij auto's op de vluchtstrook zag staan. Wat verward bleef ik erlangs rijden, turend naar het eerste blauwe bord met de bekende afslaande pijl naar rechts. Ja hoor, Nijkerk en Putten. Alle mensen op de vluchtstrook stonden als kistvee voor MIJN afslag voorgesorteerd! Oeps... Collega gebeld (die nam WEL op, maar no offense here), die was al gearriveerd maar kon de file beamen. En JA, al die mensen gingen dezelfde kant op als ik.
Met een hulpeloze glimlach wist ik me van mijn levensgevaarlijke, bijna stilstaande positie op de verder lege rijbaan te manouvreren op de uitvoegstrook, voor een goedmoedige vrachtwagenchauffeur.
Daar rolden we gezellig steeds een stukje dichter naar het verkeerslicht aan het einde van de afslag toe. Met z'n allen gingen we rechts, richting het gezellige Hof van Holland. Dat vind ik altijd zo'n raadselachtige naam! Ik waande me in Gelderland of minimaal in Utrecht, maar toch niet in Holland. Ach ik ben topografisch nogal zwak dus laat maar. Inmiddels ging het in colonne zo'n half kilometertje door de polder.
Aangekomen bij het conferentieoord werden we opgewacht door vriendelijk zwaaiende mannetjes met van die reflectiehesjes en walkie-talkies. Tergend langzaam kroop de sliert auto's over de pittoreske geschakelde parkeerterreinen vol fonteinen en blokken marmer. En auto's. Rijen auto's. Kluiten auto's. Auto's in de berm, auto's geparkeerd schuin op de fundering van een replica van de Venus van Milo.
Terwijl de twee lieve meisjes in de auto achter me nog reuze lol hadden en mijn collega me bemoedigend sms'te dat het 'binnen ook heel druk was', dacht ik terug aan de conferentiefolder: "Kom gerust met de auto, er is ruim voldoende parkeergelegenheid ter plaatse".
Langs de vooringang van het congrescentrum kwamen we, en er werden nog twee stroken achterlijke automobilisten bij elkaar gevoegd. Na TWINTIG minuten op het terrein werden we door zo'n verkeershesje (deze keek al minder vriendelijk dan zijn collega's) zonder pardon het terrein weer AF geleid! We kwamen terecht op een industrieterrein waar ik 40 minuten geleden ook al was en uiteindelijk heb ik illegaal geparkeerd voor de deur van een te huur staand bedrijfspand. Een triest verhaal. Ik ga het tegen beter weten in, de volgende keer maar weer eens met de trein proberen. Een mens wil toch wat variatie in zijn/haar ellende.

Maar goed. Heb ik jou NOG niet gesproken! Bellen we?