Saturday, November 10, 2007

Thuispret

Het gezinsleven kent leuke en minder leuke kanten. Het vinden van andermans krullende haar in je tandenborstel, een gele teennagel op de ontbijttafel en een kleverig snoepje onder je hoofdkussen schaar ik onder de laatste categorie.
Wel weer leuk vind ik de woordgrapjes waar wij allemaal erg om moeten lachen maar waarvan de humor voor een buitenstaander niet te vatten is, zoals de bijnamen die wij de mensen in onze omgeving toekennen. Ik noem een Huilende Stepper (tweejarig jongetje dat ongevraagd in onze tuin de konijnen komt plagen, iepend en knarsend op een oud stepje tot hij omvalt en mij huilend in een walm van poepluier om troost komt vragen); de Gadgettini's (ondeugende tweeling met slecht gebit die altijd identiek gekleed gaat); De Boer (overbuurman met blozende wangen en vlezig zitvlak); de Stewardess (spreekt voor zich); Meneer de Stewardess (juist) en De Deurwaarder (buurman van verderop die de loodgieter belt als het gezamenlijke riool verstopt is en daarna voor applaus en een geldelijke bijdrage langs de deuren gaat).
Ook erg grappig, ondanks de vele herhaling, zijn de oneliners zoals 'Zo is geen woord!' Dat is een uitspraak van onze jongste tegen zijn vader als reactie op de belofte 'Ja ja, ik schenk zo thee voor je in.' Wat ik tussen haakjes erg slim van Jongste vind is de toevoeging: 'Zo zeg je als je bedoelt hoe iemand eruit ziet!' In dezelfde reeks kennen we nog 'Nu betekent bloot', ook gegarandeerd succesvol. De cijfers van Oudste voor het vak Frans schieten trouwens omhoog sinds hij heeft ontdekt wat je allemaal met je talen kunt doen.
En dan hebben we nog een regiment fictieve personen en dieren die bijna allemaal zijn ontleend aan een boek of tv-programma. Met gepaste trots presenteer ik Takkie Piepgat, Japie en Gompie Westenburg, Sas en Joene en last but not least: Schompes en Zeebert.

Monday, November 5, 2007

Tijdgebrek

Hoe ik mijn extra uurtje besteed heb? Ik heb er een heerlijk uurtje langer slapen zonder schuldgevoel mee gekocht! Uitgeslapen tot ik vanzelf wakker werd en dan tóch nog om 8 uur beneden zijn om met de rest van de familie op de bank voor de TV te ontbijten. Dat klinkt goed he. Ik moet zeggen dat jouw geplande invulling van die zondag er ook heel goed uitzag. Jammer dat die migraine roet in het eten gooide! En nog jammerder dat het nooit eens andersom werkt, tenminste bij mij niet: dat je onverwachts méér kunt met je tijd dan je je had voorgenomen.
De laatste weken draai ik in zo'n hoge versnelling dat ik moeite heb met stilstaan en stil zitten. Ik moet vooruit, kom op, nog meer te doen vandaag! Als je bedenkt dat de hele verbouwing en verhuizing nog moeten komen (bedankt trouwens voor je kaart, hij staat erg leuk op de schoorsteenmantel boven de open haard, sorry voor het opscheppen maar het klinkt zo lekker) is dat niet zo'n goed voorteken vrees ik. Misschien wat minderen met de cafëïne...
Vanmorgen bijvoorbeeld. Er zou om 8.45 een bezichting plaatsvinden en gisteren waren we al hard bezig om het huis stof-, rommel-, koffievlek- en modderspoorvrij te maken. 's Avonds na het eten was er ineens weer een rondje stofzuigen en dweilen nodig, dat heb je nou eenmaal met vijf personen in een beperkte ruimte. Vanmorgen moesten dan nog de laatste klusjes gebeuren: de douchewand sprayen met Glassex, overtollig schoeisel naar de schuur, kattenkledders opdweilen, speelgoed in de kledingkasten rammen, wasbak afnemen met iemands achtergelaten handdoek, gordijnen zo ver mogelijk openschuiven, bloemen beetje sfeervol in de vaas schikken en nog zo wat acties waarvan ik hoop dat ze bijdragen aan een leuke ruime lichte uitstraling van ons huis. Toen ik de kinderen naar school had gebracht moest ik nog drie kwartier stuk slaan en daar heb ik dan nog de meeste moeite mee, met dat verplichte slakkentempo terwijl ik het beredruk heb: zo langzaam naar de supermarkt fietsen dat je bijna omvalt, tien keer dralen voor het vak met schoonmaakmiddelen, de Viva, de Yes en de Pippo stuklezen en dan nóg twintig minuten overhouden. In alle ernst heb ik overwogen om in het hoekje tussen de afwaskwasten en het goedkope bier een gratis kopje koffie te gaan drinken met de straatkrantverkoper maar dat heb ik toch maar gelaten: té treurig.
Eindelijk, eindelijk fietste ik weer de straat in, ondanks het achterwege laten van de koffie al wel met hele hoge nood en gelukkig: de makelaar was weg.
Iets minder gelukkig was ik toen ik merkte dat er helemaal geen bezichtiging was geweest. De gegadigden waren al met een ander huis bezig en hadden 's ochtends vroeg de makelaar gebeld, die vervolgens bij mijn gewaardeerde echtgenoot had ingesproken dat het hele feest niet doorging.
Bagger. Of: minder prettig, het eufemisme dat onze oudste gebruikt in plaats van dat ene drieletterige woordje.