Saturday, October 18, 2008

Geweldig

Zeg zus, word jij ook altijd zo iebelig van die principiële, verantwoorde moeders die geweldspelletjes, geweldsvoorwerpen, geweldseries; kortom alles wat maar neigt naar robot, ridder of vechtfiguur heel nadrukkelijk verafschuwen? Toen wij nog maar net in het vorige huis woonden en onze middelste stickers spaarde van Digimon, gaf zij uit vriendelijkheid er eentje aan een meisje uit de straat. Prompt stond moeder een paar uur later op de stoep: 'Nee, wij houden niet van dit soort gewelddadige figuurtjes dus je krijgt hem weer terug en kíjk eens wat leuk: je mag van ons een fijne Nijntje-sticker!' Overigens werd ik door het betreffende meisje een paar dagen later nog eens op de vingers getikt omdat ik het waagde te zeggen dat een huisdier van ons had gepoept. He foei toch. Geen poep zeggen maar drukje!
Het jongere broertje hoorde ik, weer enige tijd later, luidkeels door de poort brullen: 'Ik maak je dood! Ik maak je dood! Ik rij zo over je heen!' Oorzaak of gevolg van de geweldsallergie van de ouders..?
Laatst op het feestje van jongste zoon hadden we er weer eentje te gast; zo eentje die niet mag rennen in huis, niet over Pokémon mag meepraten ('Eh, jongens, als ik jarig ben en jullie komen op mijn feestje dan kun je dát daar beter niet geven want ik mag dat niet!'), nooit spekjes krijgt thuis en nachtmerries krijgt van de Thunderbirds (nou ja, dat kan de beste overkomen, ik ben er gelukkig al enige tijd overheen maar die starre bekkies zijn inderdaad behoorlijk angstaanjagend). Natuurlijk ging Jongste omstandig aan juist déze moeder uitleggen hoe het spel op zijn nieuwe Nintendo DS in zijn werk gaat, met veel rennen en vechten en uitschakelen van eindbazen. 'Zo, jij houdt dus wel van vechten?' constateerde moeder droogjes terwijl ik op de achtergrond schaapachtig stond te lachen.
Nee, geef mij dan maar het jongetje dat onbekommerd komt aansjouwen met een doos vol tot de tanden toe bewapende Ninja-figuren. Of het meisje waarvan de vader zegt: 'Nee he, heb jij een Nintendo DS gekregen?' maar op mijn haastige uitleg dat hij hem moet delen met zijn oudere zus lachend opbiecht dat er bij henzelf al twee in huis rondslingeren.
Om misverstanden te voorkomen: ik hou ook niet van geweld. Niet op tv, niet in een spelletje, niet in het echt. Mijn jongens weten dat en accepteren dat grootmoedig zonder gehinderd te worden in hun oerdrift. Doe ik het goed? Ja toch zeker?

Friday, April 18, 2008

Avocado

Jaren en jaren geleden, toen we nog rimpelloos, kinderloos en zorgeloos waren, aten wij heerlijke groene prut bij de Mexicaan. Jammie! Dat wilden wij thuis ook wel eens maken! Aangezien we nog niet over internet beschikten en dus niet konden googelen op 'guacemole' (Bedoelde u: guacamole), sloegen we in een boekwinkel een kookboek open en stampten het recept ter plekke in ons hoofd. Avocado, citroensap tegen het verkleuren, knoflook, uitje, tomatenblokjes, zout, zure room, peper en/of sambal. Dat konden we best onthouden. Thuis sloegen we aan het hakken, prakken en roeren en het resultaat was dermate smakelijk dat we het recept nog steeds gebruiken. Sterker nog, het is het enige recept dat ik uit mijn hoofd ken.

Afgelopen weekend was het weer eens Mexico-tijd. De kinderen eten graag wraps die ze vullen met gehaktballetjes, verkruimelde tortillachips, zure room en strooikaas terwijl wijzelf genieten van onder andere de home made kwak. Terwijl ik die stond te bereiden stak ik gedachteloos een stukje avocado in mijn mond. He! dat is lekker! Ontroerd keek ik naar die zachtgroene, romige vrucht. Jochie toch... jij hebt al die explosieve extra smaakgevers helemaal niet nodig! Jij bent van jezelf al verrukkelijk!
Sinds die dag ben ik avocadoverslaafd. Ik heb ze besteld bij mijn biologische groenteleveranciertje en daar zijn ze zo mogelijk nog lekkerder. Afgelopen week heb ik al een tomatensalsa met avocadoblokjes gemaakt, en een sandwich van geroosterde boterhammen met mayonaise, avocodoschijfjes, hüttenkäse, alfalfa en pijnboompitjes. Daarna had ik dat heerlijk voldane, zelden optredende gevoel dat ik iets onbehoorlijk lekkers maar toch vreselijk Gezonds had gegeten.
Ik zeg: eet meer avocado!

Wednesday, February 20, 2008

Weemoeder

Hoe zullen we hem eens noemen, die gemoedstoestand die jij ook goed kent maar die zich alleen maar met heel veel woorden laat omschrijven? Je weet wel, die gezellige periodes waarin lichamelijke kwalen als benauwdheid, spierpijn, darmongemakken, uitbraken van voetschimmel en vermoeidheid je zó labiel maken dat doodnormale kwesties uitgroeien tot levensgrote problemen. Dat je wel op de korte termijn móet denken omdat vragen als 'waar haal ik nu weer een nieuwe batterij voor mijn horloge/natte wc-doekjes/zeezout vandaan' als bergen voor je opdoemen. Dat het verzetten van een afspraak met de monteur van het waterbedrijf zo'n zware taak lijkt dat je geneigd bent te denken: dan slaan we in hemelsnaam die zwemles maar over.
Kort gezegd: dat alles zich lijkt op te stapelen en niks, maar dan ook niks, zich eens leuk vanzelf oplost - of zich door een ander gezinslid laat oplossen.

En dan wil ik eigenlijk ook wel eens weten: waar komt het vandáán? Wat is de trigger? Waarom voel ik me uitgerekend in dit lente-achtige weer en in dit prachtige ruime van alle gemakken voorziene huis zo lamlendig en weemoedig?
Is het een verkeerde aansluiting in mijn hersenen die maakt dat ik geniet van de stille, teruggetrokken belofte van nieuw leven in de herfst en het juist benauwd krijg van al dat zich opdringende gejoel in de lente?
Is het de vermoeidheid na de verhuizing en de hele periode daaraan voorafgaand, waarin ik minstens 10 keer mijn hele huis van onder tot boven heb doen glimmen voor kijkers die nauwelijks geïnteresseerd bleken?
Is het het afscheid van het oude huis misschien, de confrontatie met het afsluiten van een periode? Speelgoed en kleertjes die ik heb weggegooid, ik doe er wel heel stoer over maar dat is gewoon zelfbescherming hoor. De periode van het hebben van kleine kinderen, ja, dat is echt over. Van oude mensen en de dingen die voorbij gaan... daarom schieten dus de tranen in mijn ogen als ik een moeder zie fietsen met zo'n lekker ukkie voorop... haar neus in die zachte haartjes...

Je ziet het, ik rommel nog even wat door op de bodem van mijn put vol emoties. Ben zó klaar. Dan klauter ik wel weer omhoog.

Sunday, February 17, 2008

Voorjaarsschoonmaak

Ik weet het, ik weet het... het is vier graden buiten (gelukkig, éventjes fatsoenlijk koud!) en de sneeuwklokjes zijn nog maar nauwelijks uit de grond... Maar het gevoel bekruipt me de laatste tijd steeds vaker. Als de zon door het aangekoekte glas van de ramen schijnt en genadeloos het stof op de vensterbanken doet oplichten... als ik een elastiekje zoek in de keukenla uiterst links, waar wij 'allerhande zwervende spulletjes' bewaren... Zodra ik de achterste vaas van de plank wil pakken of wanneer er bij het ter hand nemen van een pen een hele kluit kneedgum, veren, knikkers en het gezochte elastiekje meekomen uit het pennenbakje:

IK WIL OPRUIMEN!

Niet zomaar een uurtje... Nee een genadeloze voorjaarsschoonmaak waarvan het huis nog een week natrilt op zijn voegen. Ik wil soppen, weggooien (voorál veel weggooien) en sorteren. Ik wil tot de bodem komen en alles voor eens en voor altijd uitzoeken. Ik wil af van dat mandje met weduw-sokken.

De eerste paar dagen is dit gevoel nog wel te negeren. Ik weet het zelfs weken te onderdrukken. Maar binnenkort hou ik het niet meer. En dan wordt er niets of niemand ontzien. Ik heb ze gewaarschuwd. Want ja... Behalve mijzelf lijkt er niemand in ons huishouden last te hebben van deze aandrang. Ik word een beetje meewarig aangekeken, soms wordt er wazig geknikt en vervolgens baant de huisgenoot in kwestie zich een weg door het stof, óp naar de eigen bezigheden. Laat haar maar, ze moet vast ongesteld worden.

Maar ik zeg het je: deze oerdrift wordt niet ingegeven door hormonen. Het is het seizoen: ik beweeg mee met het tij, ik maak deel uit van het oer-ecosysteem, ik moet orde op zaken stellen voor een groter geheel. HET WORDT LENTE! Be prepared!

Tuesday, February 5, 2008

Achteruit boeren

Lieve, intelligente en ondergewaardeerde zus,

Wat vind jij nou van die hele mediakwestie? Maken we, met alle respect voor het kennelijk overleden meisje en haar familie, niet een oceaan van een slootje? Misschien ligt het aan mij, maar het taalgebruik dat onze mede-Nederlander bezigt in msn-contacten en interpersoonlijke contacten in de vermeende veiligheid van een auto, is echt volslagen inhoudsloos. Elke losse flodder wordt nog eens breed uitgemeten in de dagbladen waardoor het nog idioter wordt dan het al was: alles is 'bullshit' of 'gelul' en dan dat eufemisme 'ze deed het in een keer niet meer'. O, ik geloof van harte dat het rijkeluiszoontje iets te verbergen heeft, maar moeten we echt elke lettergreep die hij achteruit boert zwart op wit onder ogen krijgen....?

De laatste tijd loop ik rond met de lyrics van een Beautiful South-nummer in mijn hoofd: 'The world won't end in darkness, it will end in family fun, with Coca Cola clouds behind a Big Mac sun'. En als ik dan zie hoe een 'bizarre verdwijningszaak' met een 'bloedstollende verborgen camera-actie wordt opgelost' ben ik bang dat we al hard op weg zijn: het is een treurige en tragische zaak, geen familievermaak.

Trouwens, in ons eigen landje hebben we al genoeg bizars voorhanden. Op de zompige klei schijnen mannen te wonen die vrouwen vergelijken met koeien (en die laatste een stuk makkelijker in de omgang vinden), die van een meisje met lange benen zeggen dat ze 'een mooi stel ... (kon ik gelukkig niet verstaan) onder dr pisbak hebben stoan' en die als teken van genegenheid richting zo'n meiske vragen of zij haar roze met wit gestippelde laarsjes aan hem wil lenen. Dat soort interactie, dat is voor mij al drama genoeg...