tag:blogger.com,1999:blog-33762222155797952552024-02-20T23:32:44.991+01:00Zeg zus...Marlieshttp://www.blogger.com/profile/06586711861154944408noreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-42900062012903955842010-12-23T19:10:00.002+01:002010-12-23T19:25:57.939+01:00BozigAan tafel deden we een rondje: waar ben je bang voor? Jongste begon: 'Als jullie zomaar beginnen te gebaren, dat vind ik heel erg eng!' Ach ja, stel je voor dat ze het over je hebben zonder dat je het kunt volgen; dat is ook best erg eng.<br />Dochterlief wees giechelend naar oudste. 'Ik ben bang voor jou!' Ook dat kan ik me voorstellen, een grote broer kan heel imponerend overkomen op jongere zusjes, of niet dan?<br />Oudste zelf deed ook een duit in het zakje. 'Kleine mensen, die zijn eng, van die mensen met een handicap die echt heel klein zijn en je dan zo aankijken van wat-moet-je-joh?'<br />Dat deed mij ergens aan denken. 'Weet je waar ik bang voor ben? Mensen die boos naar me kijken.' Want dat is zo. Als ik maar het geringste vermoeden heb dat ik iets heb misdaan om me andermans gram op de hals te halen, wil ik ter plekke door het stof. Alles heb ik er voor over om het weer goed te krijgen, daarbij totaal niet gehinderd door valse trots. Zo had ik bij mijn eerste secretaressebaan een veel oudere collega die mij (maar dat zie ik pas achteraf zo duidelijk) als bedreiging zag en er alles aan deed om mij te kleineren. Als ik naar haar zin niet beleefd genoeg binnenkwam moest ik het overdoen: 'Kom maar eens opnieuw binnen, en deze keer graag mét een goedemorgen!' En ik deed het, ik deed het allemaal want oei, die priemende blauwe oogjes. Veel, heel veel later en een overleden 'vriendschap' verder, besefte ik pas wat een macht ik mensen over mijzelf gaf door deze karaktereigenschap.<br />Maar zoals het zo vaak gaat, doorzien wat je gedrag voor gevolgen heeft voor jezelf en daar daadwerkelijk iets aan kunnen veranderen zijn twee heel verschillende dingen. Daarom vind ik het zo bijzonder om te zien dat dochterlief zo totaal anders in elkaar steekt op dat gebied. Vorig schooljaar had ze twee 'best friends'. Eén van de twee bleef zitten, de ander liet haar zitten op de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Dochter heeft nog geprobeerd uit te zoeken wat er aan de hand was maar bij haar overheerste vooral de boosheid om het verraad. Ze had daar nog wel overheen willen stappen als de andere partij daarvoor open stond maar toen dat duidelijk niet het geval bleek, was het wat haar betreft helemaal over. Kijk, en dat zou ik dus echt niet kunnen: vijf dagen per week in dezelfde ruimte verblijven met iemand die geen gelegenheid voorbij laat gaan om je bozige blikken toe te werpen. Dochterlief kan dat. Ze heeft niks fout gedaan en ze is er klaar mee. Letterlijk. Er is een nieuw setje vriendinnen en met de zittenblijver van vorig jaar onderhoudt ze nog levendig contact en zo is het goed. Goed wel, he.Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-1947970946397719582009-12-21T12:48:00.000+01:002009-12-21T12:48:45.160+01:00KerstpakketLieve zus,<br />
<br />
De eerste kreeg ik twintig jaar geleden... toen ik 15 was. Er zat in ieder geval een kerststol in, en een foeilelijk zwart schaaltje van Arcopal-achtig materiaal in de vorm van een schelp. Het zou mij niets verbazen als dat nog bij onze ouders in de kast staat trouwens. Ik had mijn eerste zaterdagbaantje bij de buurtsuper in Leimuiden en was al apetrots op de maandelijkse storting van mijn salaris en op mijn loonstrookje. Geheel tegen mijn chaotische aard in, bewaarde ik die in een mapje op chronologische volgorde. En dat wil toch wel iets zeggen. Het krijgen van een kerstpakket was een extra bonus daar bovenop. Het gaf me voor het eerst het gevoel dat ik Ook Meetelde In De Grote Wereld. De inhoud was niet bijzonder, maar al was het nog veel minder geweest, mijn trots zou er niet onder geleden hebben. Ik voelde me gezien! Iemand had mij meegeteld bij het voorbereiden van de kerstpakketten. <br />
<br />
En in de jaren daarna bleef het gevoel van Waardering voor mij heel erg samenhangen met die anonieme doos met sneeuwkristallen erop gedrukt, of die dichtgesealde rieten mand. Vaak een bulkbrief van De Grote Baas erbij. Soms geen pakket in de ware zin van het woord maar 'alleen' een fles Echt Dure Champagne. Een keer, als hoogtepunt, een doosje van de wereldwinkel (joepie!). Nooit hoorde je mij, zoals sommige collega's, mopperen over de inhoud van Het Pakket of zeggen dat het zo goed afgeschaft kon worden ten behoeve van een goed doel. <br />
<br />
Maar goed, sinds ik als zelfstandige aan de weg timmer heb ik het dus niet meer. Het hele evenement gaat aan me voorbij. Geen spanning vooraf... geen afhaalbriefje.. geen kerstreceptie waar de buit kan worden afgehaald. En ik moet zeggen, ik heb er eigenlijk meer moeite mee dan ik ooit had kunnen denken. Blijkbaar toch die gevoelswaarde, dat iemand je werk zo gewaardeerd heeft dat hij/zij de moeite neemt je een doos met eerste levensbehoeften te sturen.<br />
Gelukkig hadden we in het gezin altijd nog EEN pakket over. En was mijn levensgezel zo aardig dat ik die meestal mocht uitpakken met de kinderen. Zo spannend om te zien welke gedaante het potje mosterd dit jaar weer heeft aangenomen of wat het kleurenthema is! Zou er dit jaar kreeftsoep in zitten of toch weer een blikje pink zalm? <br />
Maar helaas. Een paar dagen geleden kreeg ik totaal onvoorbereid, als donderslag bij heldere hemel te horen, dat het er dit jaar niet in zit. Meneer zelf bleek het al weken te weten. Er heerst een crisis, er zijn ontslagen gevallen. Het zou geen goed signaal zijn om de overgebleven werknemers een kerstpakket, bon of zelfs maar een leuke fles te geven. Zij mogen dit jaar blij zijn dat ze nog werk hebben. Als dat geen blijk van waardering is in deze barre tijden! <br />
<br />
Ineens sloeg het gemis van mijn eigen kerstpakket mij weer als een vuistslag in het gezicht. Hij niets, ik niets.. waardeert dan niemand ons? Hebben wij dit jaar niets goed gedaan, komt er geen schouderklopje van boven in de vorm van een allegaartje willekeurige levensmiddelen die wij niet nodig hebben en die ook niet in de keukenkast passen? Zelfs geen geurkaars waar je hoofdpijn van krijgt of een pakje servetten? Ik moet je bekennen dat ik m'n tranen even in de vrije loop heb gelaten. <br />
Even heb ik met de gedachte gespeeld zelf een leuk Fair Trade pakket te gaan scoren maar de sneeuwval heeft me dat tot nu toe nog belet. Ik weet ook eerlijk gezegd niet of dat hetzelfde zou zijn. <br />
<br />
Dus laaf ik me maar aan de zes pakjes die nog onder de kerstboom liggen, de dagen 7 t/m 12 van Kerstmis representerend. Misschien vandaag wel 7 hele kleine potjes mosterd? Een meisje mag toch hopen! <br />
Nog bedankt voor dit leuke pakket en ik hoop dat jij ook af en toe moet glimlachen bij het uitpakken.Marlieshttp://www.blogger.com/profile/06586711861154944408noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-81008622134540197452009-11-30T09:01:00.003+01:002009-12-02T11:09:08.865+01:00Help, mijn huis loopt vol!December vind ik echt een reuze gezellige maand hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar zo af en toe voel ik me alsof ik in mijn eentje een negenkopppige draak moet zien te verslaan. Voor elk rommelig rommeltje dat ik opruim, komen er minstens drie in de plaats zodra ik me maar even omdraai. Het hele huis ligt vol surprises in diverse stadia van voorbereiding en/of onttakeling, plastic zakken met geheimzinnige inhoud en rollen pakpapier met vals grijnzende Pietermannen erop. Kom, ik leid je even rond. Wij vinden achtereenvolgens: twee ballonnen aan elkaar gepapiermacheed die ooit samen een konijn moeten worden, een vergeten placemat, een vuilniszak vol repen krantenpapier, een schoenendoos met daarin een videocamera van een met aluminiumfolie omwikkeld hagelslagpak, een brief van Schoen Piet waarin hij met zwierige letters beschrijft hoe mooi het gezang uit de schoorsteen klonk, een emmer tot over de helft gevuld met behangplak, een kruimeldief waar jongste met groen en oranje crepepapier een vogelbekdier van wilde maken, en in het raamkozijn een mandarijnenkistje dat is omgetoverd tot de pakjesboot. Vooral dat laatste kan enige charme niet ontzegd worden, als je tenminste door je oogharen en met tegenlicht ernaar kijkt anders vallen de vetvlekken van de pepernoten die er ter decoratie op waren gelegd zo op.<br />Al het bovenstaande heeft zich in een tijdsbestek van twee dagen voltrokken, want op mijn onverwacht vrije vrijdag had ik echt alles waar ik me aan stoorde opgeruimd zodat ik het weekend in kon gaan in een rustgevend leeg huis. De schrik slaat me om het hart als ik eraan denk dat dit nog maar de aanloop is naar pakjesavond. Dan moeten al die plastic zakken die ik her en der heb verstopt hun inhoud prijsgeven zodat die verdeeld kan worden over onze verwachtingsvolle nakomelingen, waarna laatstgenoemden het pakpapier, lege verpakkingen en gebruiksaanwijzingen in vreemde talen onbekommerd op de vloer achterlaten. Maar weet je wat? Ik ruim ook niet op dit jaar. Ik zal met half dichtgeknepen ogen voor het raam met de pakjesboot staan en dromen van een leeg huis. Gezellig...Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-80477682173987988242009-05-05T20:16:00.002+02:002009-05-05T20:25:02.495+02:00Net nietVolgens mij is mijn schoonmaakstandaard niet een van de hoogste. Eenmaal per week stofzuigen vind ik zat, de wc om de dag poetsen is ook niet echt overdreven en vind je het erg onzindelijk dat we de bedden soms pas na 14 dagen verschonen?<br />Dat ik me bij vlagen groen en geel erger aan de manier van huishouden van echtgenoot, kan dan ook vast niet aan mij liggen. Hij voert zijn klussen uit op een manier die mij het bloed onder de nagels vandaan haalt. Om te beginnen smeert hij ze het liefst zo lang mogelijk uit (0ver de dag bedoel ik). Dan begint hij om elf uur met het klaarzetten van teiltje en dweiltje, rolt een uurtje later demonstratief de broekspijpen op om 's middags tegen theetijd eindelijk eens te beginnen aan het Schoonmaken Van De Badkamer. Als hij daarvoor applaus verwacht, is hij bij mij echt aan het verkeerde adres. Dat zou hij na 18 jaar huwelijk wel eens mogen weten, maar het weerhoudt hem er vooralsnog niet van de dingen op zijn manier aan te pakken.<br />Erger dan het demonstratieve 'voorbereiden' vind ik nog de slordige afwerking. Wél de afwas doen, maar níet het gootsteenputje verlossen van aangekoekte gesmolten kaas, brokjes kattenvoer en sliertjes spaghetti. Wél de wc schoonmaken maar níet het handdoekje vervangen. Wél de kamer stofzuigen maar het hoekje waar de kat op zijn kussentje naar hartelust ligt te ruien en te verharen overslaan want 'ach, hij lag zo lekker te slapen!'<br />En weet je wat ook zo frustrerend is? Bij vriendinnen vind ik geen gehoor voor deze serieuze klachten. Die vinden geloof ik dat ik blij moet zijn met alles wat er wel gebeurt zonder al te veel smeken of aandringen. Ik zeg: de emancipatie is niet geslaagd zolang er in Nederland nog één afvoerputje vies overblijft na de afwas, danwel: zolang er nog één vaatwasser onuitgeruimd open blijft staan.Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-92099577727823649352009-03-12T10:25:00.004+01:002009-05-05T20:15:09.787+02:00Jij bent goed zoals je bentLieve zus,<br /><br />Wat heerlijk om van jezelf gewoon Jezelf te mogen zijn. Ik zeg: leve meneer De Ridder maar ook: leve jij zelf! Beklijft het gevoel dat je niet hoeft te veranderen nog steeds? Zelf heb ik de indruk dat de periodes waarin ik heldhaftig probeer te voldoen aan allerlei verwachtingen (waarvan ik de helft van de tijd niet eens weet waar ik ze vandaan heb) langer duren en er dieper inhakken dan de periodes dat ik mezelf gewoon goed vind zoals ik ben. Welke verwachtingen cq hoogstnoodzakelijke veranderingen dat dan zijn? O, ik zou mezelf dolgraag wat handiger, slimmer, langer maar vooral: socialer zien. Ooit was ik er getuige van dat iemand verlekkerd zei: 'Maar ik <em>hoef</em> niks af te spreken met vrienden, ik ben gewoon een huismus!' Hee! Mag dat ook? Sindsdien probeer ik mezelf toe te staan weinig nodig te hebben op sociaal gebied en toe te geven aan de behoefte om van tijd tot tijd een paar uur alleen in huis te zijn. Maar zoals ik zei, echt beklijven doet dat gevoel nog niet. Ontspannen achterover leunen in de wetenschap dat ik een leuk en geslaagd mens ben; het zit er niet echt in vrees ik. Een andere factor die daarbij mee speelt zijn die leuke soundbites in mijn hoofd. Stilstand is achteruitgang. Wat niet groeit, slijt. Om de een of andere schimmige reden (waarschijnlijk een van mijn hoofdspoken) moet ik mezelf maar blijven ontwikkelen. Vooral op professioneel gebied, bedoel ik nu. Nooit de makkelijke weg kiezen, steeds op zoek naar de uitdagingen. En zo is het nooit een keer gewoon kláár.<br /><br />En ja, het maakbare dat ons wordt opgedrongen... ik vind het verschrikkelijk. Al dat aanpassen aan de grote middenmoot, mijn gevoel komt daar sterk tegen in opstand. Weet je nog dat Harrie Jekkers zong over orkanen met mooie namen van meisjes (of namen van mooie meisjes, daar kwamen we nooit uit)? Weg met de mainstream, de keurigheid, de grootste gemene deler, de oppervlakkigheid en de eenheidsworsten. Straks zijn er geen mensen 'met een vlekje' meer over. En ik hou juist zo van mensen met vlekjes!<br /><br />Vlekje of niet, gisteren heb ik heerlijk gebruik gemaakt van het voorjaarszonnetje door in mijn voortuintje te gaan spelen. Het dooie dennetje is door jongste en mij met vereende krachten uit de grond getrokken en afgevoerd, er zijn wat bloeiers van plaats verwisseld waardoor het geheel er voller uitziet en meer in evenwicht is (hoop ik) en we hebben bruin blad weggeschept. Sta ik voor het raam met een kopje koffie in mijn hand daarop uit te kijken, dan krijg ik zomaar een heel Tevreden Gevoel. Dat dan weer wel!Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-76508609131763940682009-02-28T12:10:00.004+01:002009-02-28T13:01:03.596+01:00SpittenLieve Jiet,<br /><br />Je weet dat ik graag spit... en dan bedoel ik niet in de tuin, al moeten de afgestorven anemonescheuten en bruin verdroogde hortensia's nodig afgevoerd richting groencontainer (de appelboom had trouwens ook deze winter 'gemigreerd' moeten worden naar moestuin van duizenpoot-vriendin Y. maar daar wil ik niet eens aan denken!), nee gewoon lekker wroeten in mezelf. Het ouderwetse navelstaren, zelfontleding, psychologie van de koude grond en van de plattelandsbibliotheek. Zo heb ik laatst bijvoorbeeld het boek Spiegelogie van Willem de Ridder aangevraagd en half doorgewerkt. Het was me aangeraden en het is niet slecht, maar het blijft een boek. En ik blijf ik.<br /><br />Nu ben ik de laatste tijd (sinds ik met griep thuiskwam van 'de sneeuw', echt heel recent dus) een fan van het uitgangspunt 'Alles IS al goed'. Toen ik er over na ging denken, ben ik namelijk al zolang als ik me kan herinneren bezig met VERANDEREN. Relaxter, dunner, beter georganiseerd en een leukere moeder. Alles moet in beweging en de goede kant op geduwd worden. Het 'waarom ben ik zo geworden' heeft al een heel poosje mijn interesse niet meer, dus ik was al op de goede weg vind ik zelf, maar onbewust bleef die drang naar veranderen. 'Als ik maar wat stabieler was...', 'Ik moet harder worden!' enzovoorts.<br />Nu ben ik dus ineens zalig vervuld van het idee dat alles eigenlijk goed is zoals het is (ook een beetje door meneer de Ridder). ALLES, ikzelf dus ook. Ik hoef niet te veranderen want ik ben al goed. Als dingen eens wat ongelukkig uitpakken komt dat niet doordat ik een lakse betaversie ben die zichzelf niet op tijd heeft <em>geupgrade</em>, het kan gewoon tegenzitten in het leven.<br /><br />Wat een open deur, hoor ik je denken, en ik besef ook wel dat het weer zo'n cliche is. Maar de grootste cliche's dragen vaak de meeste waarheid in zich. Je moet alleen even op ze afgestemd staan. En nu ik dat ben krijg ik ineens allerlei betekenisvolle 'boodschappen' (lees: theezakjes-label-wijsheden) zoals de Dagelijkse Gedachte laatst in mijn postvakje: <em>"Verdoe geen tijd met het zoeken naar een hindernis. Misschien is er geen."</em> Goeie he? Maar hij is dan ook van Kafka. Dat was niet de minste.<br />Natuurlijk is deze stroom van truttige spreuken die in mijn straatje passen niet nu ineens begonnen maar ik sta er nu blijkbaar voor open.<br />Goed. Gewoon zijn wie ik ben dus. Ik ga er voor! Ik hoop dat de spoken in mijn achterhoofd het er ook mee eens zijn en iemand anders gaan zoeken om dwars te zitten.<br /><br />Wat vind jij? Raak jij nou ook niet aangestoken door al dat 'maakbare' in onze media en de 'je kunt alles worden als je maar graag genoeg wilt' boodschap? Of werkt die voor jou wel?<br /><br />Liefs van je zusjeMarlieshttp://www.blogger.com/profile/06586711861154944408noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-90965840041916946052009-01-08T11:07:00.001+01:002009-01-31T19:34:44.745+01:00Frisse moetO, breek me het brakke bekje niet open! En of ik dat herken, die fysieke ongemakken na de feestmaand bij uitstek. Ook mijn lichaam protesteert elk jaar heftiger tegen een wekenlange blootstelling aan gevaarlijk grote hoeveelheden suiker, foute vetten, cafeïne en alcohol. Ik kook letterlijk in mijn eigen sop gaar, want zo laat de combinatie van diarree, witte vloed en ochtendlijk zweten zich het beste omschrijven.<br />Maar ik sla terug, ha! Het luie zweet moet eruit, alle afvalstoffen wil ik lozen, en waar kun je dat beter doen dan in die frisse tintelende buitenlucht? En dus trok ik afgelopen zaterdagochtend mijn stoute roze Nike-runningschoenen aan die ik trouwens, laf als ik ben, door echtgenoot had laten aanschaffen in de ijdele hoop dat ze niet zouden passen en ik nog een dag of wat respijt zou hebben, en begon te rennen. Echtgenoot in kwestie had zich laten aanstellen als personal coach en hobbelde braaf mee, zich met grote moeite aanpassend aan mijn beginnersloopje en veelvuldige tempowisselingen. Zijn idee van een beginnersschema is trouwens: gewoon doorlopen tot het niet meer gaat. Maar vergeleken bij de enige eerdere ervaring die ik heb met een hardloopcoach, te weten de jongen van de postkamer die mij en een aantal collega's van de verzekeringsmaatschappij in vliegende vaart langs een doorgaande Haagse weg joeg waarbij hij ons continu van kwetsende commentaren op onze achterste delen voorzag, viel dit nog alles mee. Overigens heb ik na die training in mijn jonge jaren mooi wél de vijf kilometer van de City-Pier-Cityloop weten te volbrengen: een prestatie waar ik na al die jaren nog danig trots op ben. Ik vrees dat dit al voldoende zegt over mijn hardloopambities trouwens. Maar so far so good; ik ben al drie keer op en neer naar de buitenrand van mijn woonplaats gerend en voel me behalve redelijk fit ook al een echte runner. Binnenkort mag ik van mezelf bij een echte sportzaak een kekke outfit gaan uitzoeken.<br /><br />Ook het krachteloze gevoel dat zich in de kerstvakantie van je meester kan maken herken ik absoluut. Ik heb daar trouwens in de zomervakantie ook behoorlijk last van, maar dan kan ik mijn lamlendigheid aan de hoge temperatuur wijten. Alleen had ik juist afgelopen jaar blijkbaar precies de juiste dosis irritatie over ons achterstallig kluswerk opgebouwd. In combinatie met de energie die ik had opgespaard door vlak voor de vakantie een hele dag in bed te gaan liggen raakte ik zowaar in de juiste gemoedstoestand om mijzelf en echtgenoot op te zwepen tot mooie dingen. Op klusgebied bedoel ik nog steeds he. Met trots, en uitdrukkelijk niet om jou de ogen uti te steken, presenteer ik de (semi-)afgeronde klussen:<br /><ul><li>een kringloopkastje geschuurd en roomwit gelakt</li><li>een kinderkamer uitgemest en opnieuw ingericht</li><li>een keukenlade uitgemest en opnieuw ingericht</li><li>een kledingkast uitgemest en opnieuw ingericht</li><li>een trappenhuis geheel geschuurd en half gelakt</li></ul><p>Dan sluit ik graag af met ook een goed voornemen: ik ga dit jaar zeker met zus een lang weekeinde naar York. Zo.<br /></p><blockquote></blockquote><p><br /></p>Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-84057737830051883722009-01-03T16:10:00.000+01:002009-01-03T17:46:04.617+01:00Alweer...... zo'n nieuw, vers jaar om tegenaan te hikken. ALWEER een nieuw begin, dat ons dwingt om te overpeinzen wat we dit jaar nou weer gaan doen! Terwijl de voornemens van vorig jaar nog vers in het geheugen liggen en niet veel meer hebben bijgedragen aan het afgelopen jaar dan een zeurend schuldgevoel en af en toe een vlaag machteloosheid.<br /><br />Het goede van zo'n nieuw jaar is wel dat het het einde van 'de feestdagen' markeert. Je weet wel, die paar weken aan het einde van het jaar waar je vooraf altijd zo naar uitkijkt. Allemaal vrij, zelf ook zorgen dat je niet teveel werkvoorraad opbouwt en dan leuke dingen doen. Lekker naar buiten of juist spelletjes doen met de kinderen. Kasten opruimen of andere aardende, ontrommelende klusjes.<br />Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar bij mij komen die plannen nooit uit. Al op 25 december heb ik het gevoel dat ik door een moeras waad met de rest van het gezin als een blok aan mijn been en om mijn nek. Niemand weet eigenlijk precies wat hij moet, kan en wil met al die onwennige vrije tijd, zonder dit uitgebreid te bespreken met uitgerekend MIJ! Is mijn winterslaaphouding (licht afgedraaid van de rest van het gezin, hangend op de bank met het haar voor het gezicht, dat op onweer staat) niet veelzeggend genoeg? Mijn huisgenoten zijn er oostindisch blind voor. Daar komt dan nog bij dat ik natuurlijk wel altijd nog van alles te doen heb. Wasjes, ingewikkelde menu's, boodschappen.<br /><br />Natuurlijk wordt ook iedereen ziek in deze 'gezellige decemberdagen'. Of het komt van het ontspannen van datgene wat te lang op spanning heeft gestaan of van het decemberdieet dat voornamelijk lijkt te bestaan uit frituurvet en slagroom weet ik niet. Na de feestdagen voel ik me in elk geval alsof ik een acuut geval van scheurbuik heb opgelopen. Hoofdpijn, nekpijn, buikpijn, diarree en een gelig gezicht met uitpuilende ogen. AL heb ik van dat laatste zelf weinig last. Eigenaardig, na een paar dagen van stevige koolhydraten- en vetshots (recht in mijn aderen) ga ik me steeds minder voelen. Terwijl dat toch bij de tijd van het jaar hoort, een beetje leven als de Eskimo's. Maar misschien werkt het wel niet zonder die winterslaap.<br /><br />En dat alles, zus, ligt dus allemaal achter ons. De kerstboom is vandaag de deur uit gegaan. De versteende mandarijnen zijn van de fruitschaal en er liggen versgepoetste appels te pronken. De laatste kerststukjes gaan vanavond de hens in.<br /><br />Als ik op het nieuws hoor wat de Nederlanders dit jaar in hun voornemen top 3 hebben staan, vergaat de lust om mezelf wat doelen te stellen al helemaal. Wat ontzettend onorigineel! Afvallen staat weer eens op een, en dit jaar is ZUINIG LEVEN c.q sparen een goede tweede. Hmm daar waren wij noodgedwongen al ruim voor de financiele crisis mee begonnen, ben ik daar in elk geval een trendsetter in.<br /><br />Nee, zo alles overdenkend heb ik maar twee voornemens dit jaar:<br /><br />- dit weblog beter bijhouden<br />- geen kerst vieren!Marlieshttp://www.blogger.com/profile/06586711861154944408noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-58119508202696090852008-10-18T19:10:00.000+02:002008-10-18T19:27:31.192+02:00GeweldigZeg zus, word jij ook altijd zo iebelig van die principiële, verantwoorde moeders die geweldspelletjes, geweldsvoorwerpen, geweldseries; kortom alles wat maar neigt naar robot, ridder of vechtfiguur heel nadrukkelijk verafschuwen? Toen wij nog maar net in het vorige huis woonden en onze middelste stickers spaarde van Digimon, gaf zij uit vriendelijkheid er eentje aan een meisje uit de straat. Prompt stond moeder een paar uur later op de stoep: 'Nee, wij houden niet van dit soort gewelddadige figuurtjes dus je krijgt hem weer terug en kíjk eens wat leuk: je mag van ons een fijne Nijntje-sticker!' Overigens werd ik door het betreffende meisje een paar dagen later nog eens op de vingers getikt omdat ik het waagde te zeggen dat een huisdier van ons had gepoept. He foei toch. Geen poep zeggen maar drukje!<br />Het jongere broertje hoorde ik, weer enige tijd later, luidkeels door de poort brullen: 'Ik maak je dood! Ik maak je dood! Ik rij zo over je heen!' Oorzaak of gevolg van de geweldsallergie van de ouders..?<br />Laatst op het feestje van jongste zoon hadden we er weer eentje te gast; zo eentje die niet mag rennen in huis, niet over Pokémon mag meepraten ('Eh, jongens, als ik jarig ben en jullie komen op mijn feestje dan kun je dát daar beter niet geven want ik mag dat niet!'), nooit spekjes krijgt thuis en nachtmerries krijgt van de Thunderbirds (nou ja, dat kan de beste overkomen, ik ben er gelukkig al enige tijd overheen maar die starre bekkies zijn inderdaad behoorlijk angstaanjagend). Natuurlijk ging Jongste omstandig aan juist déze moeder uitleggen hoe het spel op zijn nieuwe Nintendo DS in zijn werk gaat, met veel rennen en vechten en uitschakelen van eindbazen. 'Zo, jij houdt dus wel van vechten?' constateerde moeder droogjes terwijl ik op de achtergrond schaapachtig stond te lachen.<br />Nee, geef mij dan maar het jongetje dat onbekommerd komt aansjouwen met een doos vol tot de tanden toe bewapende Ninja-figuren. Of het meisje waarvan de vader zegt: 'Nee he, heb jij een Nintendo DS gekregen?' maar op mijn haastige uitleg dat hij hem moet delen met zijn oudere zus lachend opbiecht dat er bij henzelf al twee in huis rondslingeren.<br />Om misverstanden te voorkomen: ik hou ook niet van geweld. Niet op tv, niet in een spelletje, niet in het echt. Mijn jongens weten dat en accepteren dat grootmoedig zonder gehinderd te worden in hun oerdrift. Doe ik het goed? Ja toch zeker?Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-87176953604931132802008-04-18T13:33:00.000+02:002008-04-18T13:42:15.105+02:00AvocadoJaren en jaren geleden, toen we nog rimpelloos, kinderloos en zorgeloos waren, aten wij heerlijke groene prut bij de Mexicaan. Jammie! Dat wilden wij thuis ook wel eens maken! Aangezien we nog niet over internet beschikten en dus niet konden googelen op 'guacemole' (Bedoelde u: guacamole), sloegen we in een boekwinkel een kookboek open en stampten het recept ter plekke in ons hoofd. Avocado, citroensap tegen het verkleuren, knoflook, uitje, tomatenblokjes, zout, zure room, peper en/of sambal. Dat konden we best onthouden. Thuis sloegen we aan het hakken, prakken en roeren en het resultaat was dermate smakelijk dat we het recept nog steeds gebruiken. Sterker nog, het is het enige recept dat ik uit mijn hoofd ken.<br /><br />Afgelopen weekend was het weer eens Mexico-tijd. De kinderen eten graag wraps die ze vullen met gehaktballetjes, verkruimelde tortillachips, zure room en strooikaas terwijl wijzelf genieten van onder andere de home made kwak. Terwijl ik die stond te bereiden stak ik gedachteloos een stukje avocado in mijn mond. He! dat is lekker! Ontroerd keek ik naar die zachtgroene, romige vrucht. Jochie toch... jij hebt al die explosieve extra smaakgevers helemaal niet nodig! Jij bent van jezelf al verrukkelijk!<br />Sinds die dag ben ik avocadoverslaafd. Ik heb ze besteld bij mijn biologische groenteleveranciertje en daar zijn ze zo mogelijk nog lekkerder. Afgelopen week heb ik al een tomatensalsa met avocadoblokjes gemaakt, en een sandwich van geroosterde boterhammen met mayonaise, avocodoschijfjes, hüttenkäse, alfalfa en pijnboompitjes. Daarna had ik dat heerlijk voldane, zelden optredende gevoel dat ik iets onbehoorlijk lekkers maar toch vreselijk Gezonds had gegeten.<br />Ik zeg: eet meer avocado!Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-78950340296309339842008-02-20T09:11:00.000+01:002008-02-20T09:39:16.164+01:00WeemoederHoe zullen we hem eens noemen, die gemoedstoestand die jij ook goed kent maar die zich alleen maar met heel veel woorden laat omschrijven? Je weet wel, die gezellige periodes waarin lichamelijke kwalen als benauwdheid, spierpijn, darmongemakken, uitbraken van voetschimmel en vermoeidheid je zó labiel maken dat doodnormale kwesties uitgroeien tot levensgrote problemen. Dat je wel op de korte termijn móet denken omdat vragen als 'waar haal ik nu weer een nieuwe batterij voor mijn horloge/natte wc-doekjes/zeezout vandaan' als bergen voor je opdoemen. Dat het verzetten van een afspraak met de monteur van het waterbedrijf zo'n zware taak lijkt dat je geneigd bent te denken: dan slaan we in hemelsnaam die zwemles maar over.<br />Kort gezegd: dat alles zich lijkt op te stapelen en niks, maar dan ook niks, zich eens leuk vanzelf oplost - of zich door een ander gezinslid laat oplossen.<br /><br />En dan wil ik eigenlijk ook wel eens weten: waar komt het vandáán? Wat is de trigger? Waarom voel ik me uitgerekend in dit lente-achtige weer en in dit prachtige ruime van alle gemakken voorziene huis zo lamlendig en weemoedig?<br />Is het een verkeerde aansluiting in mijn hersenen die maakt dat ik geniet van de stille, teruggetrokken belofte van nieuw leven in de herfst en het juist benauwd krijg van al dat zich opdringende gejoel in de lente?<br />Is het de vermoeidheid na de verhuizing en de hele periode daaraan voorafgaand, waarin ik minstens 10 keer mijn hele huis van onder tot boven heb doen glimmen voor kijkers die nauwelijks geïnteresseerd bleken?<br />Is het het afscheid van het oude huis misschien, de confrontatie met het afsluiten van een periode? Speelgoed en kleertjes die ik heb weggegooid, ik doe er wel heel stoer over maar dat is gewoon zelfbescherming hoor. De periode van het hebben van kleine kinderen, ja, dat is echt over. Van oude mensen en de dingen die voorbij gaan... daarom schieten dus de tranen in mijn ogen als ik een moeder zie fietsen met zo'n lekker ukkie voorop... haar neus in die zachte haartjes...<br /><br />Je ziet het, ik rommel nog even wat door op de bodem van mijn put vol emoties. Ben zó klaar. Dan klauter ik wel weer omhoog.Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-12610569499348502932008-02-17T13:04:00.000+01:002008-02-17T13:11:59.016+01:00VoorjaarsschoonmaakIk weet het, ik weet het... het is vier graden buiten (gelukkig, éventjes fatsoenlijk koud!) en de sneeuwklokjes zijn nog maar nauwelijks uit de grond... Maar het gevoel bekruipt me de laatste tijd steeds vaker. Als de zon door het aangekoekte glas van de ramen schijnt en genadeloos het stof op de vensterbanken doet oplichten... als ik een elastiekje zoek in de keukenla uiterst links, waar wij 'allerhande zwervende spulletjes' bewaren... Zodra ik de achterste vaas van de plank wil pakken of wanneer er bij het ter hand nemen van een pen een hele kluit kneedgum, veren, knikkers en het gezochte elastiekje meekomen uit het pennenbakje:<br /><br /><strong>IK WIL OPRUIMEN!<br /></strong><br />Niet zomaar een uurtje... Nee een genadeloze voorjaarsschoonmaak waarvan het huis nog een week natrilt op zijn voegen. Ik wil soppen, weggooien (voorál veel weggooien) en sorteren. Ik wil tot de bodem komen en alles voor eens en voor altijd uitzoeken. Ik wil af van dat mandje met weduw-sokken.<br /><br />De eerste paar dagen is dit gevoel nog wel te negeren. Ik weet het zelfs weken te onderdrukken. Maar binnenkort hou ik het niet meer. En dan wordt er niets of niemand ontzien. Ik heb ze gewaarschuwd. Want ja... Behalve mijzelf lijkt er niemand in ons huishouden last te hebben van deze aandrang. Ik word een beetje meewarig aangekeken, soms wordt er wazig geknikt en vervolgens baant de huisgenoot in kwestie zich een weg door het stof, óp naar de eigen bezigheden. Laat haar maar, ze moet vast ongesteld worden.<br /><br />Maar ik zeg het je: deze oerdrift wordt niet ingegeven door hormonen. Het is het seizoen: ik beweeg mee met het tij, ik maak deel uit van het oer-ecosysteem, ik moet orde op zaken stellen voor een groter geheel. HET WORDT LENTE! <em>Be prepared!</em>Marlieshttp://www.blogger.com/profile/06586711861154944408noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-16870654544611131872008-02-05T13:52:00.000+01:002008-02-05T14:08:15.809+01:00Achteruit boerenLieve, intelligente en ondergewaardeerde zus,<br /><br />Wat vind jij nou van die hele mediakwestie? Maken we, met alle respect voor het kennelijk overleden meisje en haar familie, niet een oceaan van een slootje? Misschien ligt het aan mij, maar het taalgebruik dat onze mede-Nederlander bezigt in msn-contacten en interpersoonlijke contacten in de vermeende veiligheid van een auto, is echt volslagen inhoudsloos. Elke losse flodder wordt nog eens breed uitgemeten in de dagbladen waardoor het nog idioter wordt dan het al was: alles is 'bullshit' of 'gelul' en dan dat eufemisme 'ze deed het in een keer niet meer'. O, ik geloof van harte dat het rijkeluiszoontje iets te verbergen heeft, maar moeten we echt elke lettergreep die hij achteruit boert zwart op wit onder ogen krijgen....?<br /><br />De laatste tijd loop ik rond met de lyrics van een Beautiful South-nummer in mijn hoofd: 'The world won't end in darkness, it will end in family fun, with Coca Cola clouds behind a Big Mac sun'. En als ik dan zie hoe een 'bizarre verdwijningszaak' met een 'bloedstollende verborgen camera-actie wordt opgelost' ben ik bang dat we al hard op weg zijn: het is een treurige en tragische zaak, geen familievermaak.<br /><br />Trouwens, in ons eigen landje hebben we al genoeg bizars voorhanden. Op de zompige klei schijnen mannen te wonen die vrouwen vergelijken met koeien (en die laatste een stuk makkelijker in de omgang vinden), die van een meisje met lange benen zeggen dat ze 'een mooi stel ... (kon ik gelukkig niet verstaan) onder dr pisbak hebben stoan' en die als teken van genegenheid richting zo'n meiske vragen of zij haar roze met wit gestippelde laarsjes aan hem wil lenen. Dat soort interactie, dat is voor mij al drama genoeg...Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-37846618041568444332007-12-11T09:30:00.000+01:002007-12-11T09:38:44.461+01:00The morning after...Zo! Wat was dat een enerverende avond he? Nogmaals heel erg bedankt voor het verzorgen van de concertkaartjes, wat een geweldige traktatie. Ik vind ons toch wel een hele leuke familie als we daar zo samen heen gaan om wat cultureel erfgoed op te snuiven. Kende jij nou veel van de nummers? Toch wel knap dat hij stug doorgaat met nieuw materiaal terwijl je het publiek daar overduidelijk geen plezier mee doet. Dat noem ik doorspelen op karakter. <br /><br />Een dijk van een stem heeft die man toch... Best bijzonder dat hij nog vrijwel net zo klinkt als dertig jaar geleden. Zelfs dat geaffecteerde preutse Haarlemse van het begin kan hij er nog helemaal in leggen als het nodig is voor het nummer. Terwijl je dat toch niet hoort tijdens het praten. Wat hij overigens ook opmerkelijk graag leek te doen! Praatte hij de andere keren de liedjes ook zo uitgebreid aan elkaar? Of is dat wel een eerste trekje van oud worden, dat je graag wilt vertellen over vroeger en de tijdgeest en hoe het nu allemaal anders is?<br /><br />De inside info over het nummer "Cinderella" vond ik erg interessant, mooi nummer is dat trouwens... Daarom vergeef ik hem maar dat wat neerbuigende toontje erbij. Wij hebben zulke trivia tenslotte helemaal niet nodig om intelligent over te komen. En dan nog... bij wie? De kans dat ik morgen met iemand naar de plaat Picknick zit te luisteren en dan kan pochen met mijn nieuw verworven kennis grenst aan het onwaarschijnlijke. <br /><br />Het was wel jammer dat we na het concert geen tijd meer hadden om nog even langs Sneue Gijs van de Merchandise te gaan... hadden we een cd kunnen kopen. En kijken wat er nog meer te merchandisen valt... Zouden ze ook shirts te koop hebben met gratis petjes erbij? Of misschien blikken erwtensoep. Of het boek van Ernst Jansz! Misschien een gesigneerde foto van Jan de Hond? ;-)<br /><br />liefs, <br />xoxo<br />MarliesMarlieshttp://www.blogger.com/profile/06586711861154944408noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-89570942612331915902007-11-10T10:11:00.000+01:002007-11-10T10:23:40.352+01:00ThuispretHet gezinsleven kent leuke en minder leuke kanten. Het vinden van andermans krullende haar in je tandenborstel, een gele teennagel op de ontbijttafel en een kleverig snoepje onder je hoofdkussen schaar ik onder de laatste categorie.<br />Wel weer leuk vind ik de woordgrapjes waar wij allemaal erg om moeten lachen maar waarvan de humor voor een buitenstaander niet te vatten is, zoals de bijnamen die wij de mensen in onze omgeving toekennen. Ik noem een Huilende Stepper (tweejarig jongetje dat ongevraagd in onze tuin de konijnen komt plagen, iepend en knarsend op een oud stepje tot hij omvalt en mij huilend in een walm van poepluier om troost komt vragen); de Gadgettini's (ondeugende tweeling met slecht gebit die altijd identiek gekleed gaat); De Boer (overbuurman met blozende wangen en vlezig zitvlak); de Stewardess (spreekt voor zich); Meneer de Stewardess (juist) en De Deurwaarder (buurman van verderop die de loodgieter belt als het gezamenlijke riool verstopt is en daarna voor applaus en een geldelijke bijdrage langs de deuren gaat).<br />Ook erg grappig, ondanks de vele herhaling, zijn de oneliners zoals 'Zo is geen woord!' Dat is een uitspraak van onze jongste tegen zijn vader als reactie op de belofte 'Ja ja, ik schenk zo thee voor je in.' Wat ik tussen haakjes erg slim van Jongste vind is de toevoeging: '<em>Zo</em> zeg je als je bedoelt hoe iemand eruit ziet!' In dezelfde reeks kennen we nog 'Nu betekent bloot', ook gegarandeerd succesvol. De cijfers van Oudste voor het vak Frans schieten trouwens omhoog sinds hij heeft ontdekt wat je allemaal met je talen kunt doen.<br />En dan hebben we nog een regiment fictieve personen en dieren die bijna allemaal zijn ontleend aan een boek of tv-programma. Met gepaste trots presenteer ik Takkie Piepgat, Japie en Gompie Westenburg, Sas en Joene en last but not least: Schompes en Zeebert.Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-23726455740777432912007-11-05T10:44:00.000+01:002007-11-05T11:00:04.521+01:00TijdgebrekHoe ik mijn extra uurtje besteed heb? Ik heb er een heerlijk uurtje langer slapen zonder schuldgevoel mee gekocht! Uitgeslapen tot ik vanzelf wakker werd en dan tóch nog om 8 uur beneden zijn om met de rest van de familie op de bank voor de TV te ontbijten. Dat klinkt goed he. Ik moet zeggen dat jouw geplande invulling van die zondag er ook heel goed uitzag. Jammer dat die migraine roet in het eten gooide! En nog jammerder dat het nooit eens andersom werkt, tenminste bij mij niet: dat je onverwachts méér kunt met je tijd dan je je had voorgenomen.<br />De laatste weken draai ik in zo'n hoge versnelling dat ik moeite heb met stilstaan en stil zitten. Ik moet vooruit, kom op, nog meer te doen vandaag! Als je bedenkt dat de hele verbouwing en verhuizing nog moeten komen (bedankt trouwens voor je kaart, hij staat erg leuk op de schoorsteenmantel boven de open haard, sorry voor het opscheppen maar het klinkt zo lekker) is dat niet zo'n goed voorteken vrees ik. Misschien wat minderen met de cafëïne...<br />Vanmorgen bijvoorbeeld. Er zou om 8.45 een bezichting plaatsvinden en gisteren waren we al hard bezig om het huis stof-, rommel-, koffievlek- en modderspoorvrij te maken. 's Avonds na het eten was er ineens weer een rondje stofzuigen en dweilen nodig, dat heb je nou eenmaal met vijf personen in een beperkte ruimte. Vanmorgen moesten dan nog de laatste klusjes gebeuren: de douchewand sprayen met Glassex, overtollig schoeisel naar de schuur, kattenkledders opdweilen, speelgoed in de kledingkasten rammen, wasbak afnemen met iemands achtergelaten handdoek, gordijnen zo ver mogelijk openschuiven, bloemen beetje sfeervol in de vaas schikken en nog zo wat acties waarvan ik hoop dat ze bijdragen aan een leuke ruime lichte uitstraling van ons huis. Toen ik de kinderen naar school had gebracht moest ik nog drie kwartier stuk slaan en daar heb ik dan nog de meeste moeite mee, met dat verplichte slakkentempo terwijl ik het beredruk heb: zo langzaam naar de supermarkt fietsen dat je bijna omvalt, tien keer dralen voor het vak met schoonmaakmiddelen, de Viva, de Yes en de Pippo stuklezen en dan nóg twintig minuten overhouden. In alle ernst heb ik overwogen om in het hoekje tussen de afwaskwasten en het goedkope bier een gratis kopje koffie te gaan drinken met de straatkrantverkoper maar dat heb ik toch maar gelaten: té treurig.<br />Eindelijk, eindelijk fietste ik weer de straat in, ondanks het achterwege laten van de koffie al wel met hele hoge nood en gelukkig: de makelaar was weg.<br />Iets minder gelukkig was ik toen ik merkte dat er helemaal geen bezichtiging was geweest. De gegadigden waren al met een ander huis bezig en hadden 's ochtends vroeg de makelaar gebeld, die vervolgens bij mijn gewaardeerde echtgenoot had ingesproken dat het hele feest niet doorging.<br />Bagger. Of: minder prettig, het eufemisme dat onze oudste gebruikt in plaats van dat ene drieletterige woordje.Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-42225484690102935232007-10-29T09:19:00.000+01:002007-10-29T09:28:00.908+01:00WintertijdOh wat een heerlijk moment altijd... als de klok na een lang vermoeiend seizoen vol licht weer TERUGGAAT naar de wintertijd! Niet alleen geeft me dat een veilig en gerust gevoel omdat alles dan weer is 'zoals het hoort', (wintertijd is tenslotte de originele tijd) maar dat uurtje extra slaap, mmmmm! Daar kan ik echt al weken van tevoren blij van worden. <br /><br />Hoe heb jij je extra uur besteed, Jiet? Zelf had ik al mooie plannen om te gaan hardlopen voordat we zouden afreizen naar een verjaardag ergens oost van hier. Daarna lekker op m'n gemak even douchen, kinderen feestelijk uitdossen, en dan toch nog op een net tijdstip heel ontspannen vertrekken met z'n allen. <br /><br />Helaas liep het anders. Of het nou door hormonen kwam of door een kou, mijn lekkere extra uurtje (en ook de rest van de zondag) werd in beslag genomen door een felle migraineaanval. Ieder geluidje of streepje zonlicht maakte dat ik naar de emmer naast het bed moest grijpen. De rest van het gezin ging gelukkig wel op visite en zo kon ik me op mezelf concentreren... en lag het nou aan mij of duurde de dag langer dan anders? <br />Terwijl ik dit schrijf ben ik nog steeds een beetje bibberig... mijn nek zit vast en ik heb weinig gevoel in m'n rechterarm. Misschien moet ik dit jaar maar eens aan winter<em>slaap</em> denken. <br /><br />Groetjes van je gammele zus,<br />ik zie je in de lente wel weer...Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-48929907332177698712007-10-06T10:56:00.000+02:002007-10-06T11:09:23.677+02:00Uitzonderlijk transportO man, die snelwegen in Nederland... ik ben daar echt niet op gebouwd. Had ik je al verteld (vast niet!) dat ik vorige week dinsdag op scholenbezoek moest in Haren? Daar is een vestiging van dovenonderwijs voor leerlingen in de basisschoolleeftijd. Die zijn er trouwens ook in, pak em beet, Rotterdam, Zoetermeer en Voorburg maar ach, wat je ver haalt is lekker dus daar gingen we.<br />Ik had met 3 medestudenten afgesproken om te carpoolen. Het meisje dat het verst weg woonde, in Rijswijk, bood haar auto en chauffeurschap aan. Ze zou me oppikken bij het station in Gouda. Dat klinkt veel eenvoudiger dan het was aangezien de dame in kwestie niet bekend is in mijn woonplaats en de omgeving van het station ten prooi is gevallen aan de ambitieuze bouwlust van ons gemeentebestuur. Ze had uiteindelijk maar een parkeerplek gevonden in 'een woonwijk achter een flatgebouw'. Die cryptische omschrijving moest voldoende aanwijzing zijn voor mij en door de allengs harder neerplenzende regen liep ik verbeten rondjes in een steeds groter wordende cirkel om het station. Uiteindelijk kwam het meisje op het briljante idee naar een herkenningspunt te rijden, te weten het Groene Hart Ziekenhuis waar ik, druipnat, chagerijning en vals opgewekt grimlachend twintig minuten te laat kon instappen. Toen was het op naar Utrecht waar de andere carpoolers zich bij ons zouden voegen. Stapvoets bewegend door de drukke ochtendspits kwamen we zowaar nog redelijk op tijd aan. Er was zelfs tijd voor een kleine plaspauze!<br />Mijn TomTom stuurde ons vervolgens probleemloos naar het hoge Noorden en ook daar waren we precies op tijd ter plekke. Inmiddels was het al half 12: hoog tijd voor het eerste kopje koffie van die dag. De bliksembezoekjes die we vervolgens aan de klassen mochten brengen duurden twee maal drie kwartier, nou, dat is al die moeite best waard, niet dan?<br />Op de heenweg had de chauffeuse al gevraagd of ik op de terugweg zou willen rijden. Tegen zo'n verleidelijk aanbod kon ik natuurlijk geen 'nee' zeggen en zo kwam het dat ik van drie uur 's middags tot acht (!!) uur 's avonds aan het stuur van een wildvreemde Opel Agila met drie kwekkende tantes naast en achter me, schokkend, afslaand en optrekkend dwars door Nederland ben 'gereden'...Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-42373417091752976112007-10-03T17:34:00.001+02:002007-10-03T17:49:58.399+02:00Auto'sEn dan is het weer oktober! Of, zoals ik een flauwe DJ op de radio hoorde zeggen: de 'ober' is weer in de maand. (Hoera!?)<br />Herkenbaar verhaal over de schoenwinkel. Al die merchandise van films en series vormt de achtste plaag als je het mij vraagt. (Ik ben trouwens lekker geslaagd voor zijn verjaardag! Alles rood met bliksemschichten, ka-gél! ) Maar dat zie je binnenkort wel.<br /><br />Ik probeer je al een paar dagen te bellen, het lukt maar steeds niet om synchroon contact te leggen. Hoop dat alles goed gaat daar bij jullie. Je hebt vast gehoord dat ik je voicemail heb ingesproken vanaf de snelweg. Het enige voordeel van zo'n headset, als je in de file komt kun je mensen gaan bellen in plaats van jezelf gek maken van machteloosheid of in je neus peuteren (hoewel je dankzij de handsfree regel natuurlijk ook altijd nog bellend in je neus kan peuteren).<br /><br />Onderweg naar een congres in Nijkerk was ik. Een duur in de markt gezet, LAAGDREMPELIG vehikel voor het MBO. Doelgroep: docenten en iedereen die onderwijsvernieuwing een warm hart toedraagt, je weet wel.<br />Mijn collega en ik hadden ons opgegeven en zouden elkaar daar rond half 10 treffen. Na wat files (en onbeantwoorde telefoonoproepen) reed ik op de A28, <em>home free</em> dacht ik. Tot ik ineens, de afslag Nijkerk was nog met geen mogelijkheid te ontwaren, een muurvaste rij auto's op de vluchtstrook zag staan. Wat verward bleef ik erlangs rijden, turend naar het eerste blauwe bord met de bekende afslaande pijl naar rechts. Ja hoor, Nijkerk en Putten. Alle mensen op de vluchtstrook stonden als kistvee voor MIJN afslag voorgesorteerd! Oeps... Collega gebeld (die nam WEL op, maar <em>no offense here</em>), die was al gearriveerd maar kon de file beamen. En JA, al die mensen gingen dezelfde kant op als ik.<br />Met een hulpeloze glimlach wist ik me van mijn levensgevaarlijke, bijna stilstaande positie op de verder lege rijbaan te manouvreren op de uitvoegstrook, voor een goedmoedige vrachtwagenchauffeur.<br />Daar rolden we gezellig steeds een stukje dichter naar het verkeerslicht aan het einde van de afslag toe. Met z'n allen gingen we rechts, richting het gezellige Hof van Holland. Dat vind ik altijd zo'n raadselachtige naam! Ik waande me in Gelderland of minimaal in Utrecht, maar toch niet in Holland. Ach ik ben topografisch nogal zwak dus laat maar. Inmiddels ging het in colonne zo'n half kilometertje door de polder.<br />Aangekomen bij het conferentieoord werden we opgewacht door vriendelijk zwaaiende mannetjes met van die reflectiehesjes en walkie-talkies. Tergend langzaam kroop de sliert auto's over de pittoreske geschakelde parkeerterreinen vol fonteinen en blokken marmer. En auto's. Rijen auto's. Kluiten auto's. Auto's in de berm, auto's geparkeerd schuin op de fundering van een replica van de Venus van Milo.<br />Terwijl de twee lieve meisjes in de auto achter me nog reuze lol hadden en mijn collega me bemoedigend sms'te dat het 'binnen ook heel druk was', dacht ik terug aan de conferentiefolder: "Kom gerust met de auto, er is ruim voldoende parkeergelegenheid ter plaatse".<br />Langs de vooringang van het congrescentrum kwamen we, en er werden nog twee stroken achterlijke automobilisten bij elkaar gevoegd. Na TWINTIG minuten op het terrein werden we door zo'n verkeershesje (deze keek al minder vriendelijk dan zijn collega's) zonder pardon het terrein weer AF geleid! We kwamen terecht op een industrieterrein waar ik 40 minuten geleden ook al was en uiteindelijk heb ik illegaal geparkeerd voor de deur van een te huur staand bedrijfspand. Een triest verhaal. Ik ga het tegen beter weten in, de volgende keer maar weer eens met de trein proberen. Een mens wil toch wat variatie in zijn/haar ellende.<br /><br />Maar goed. Heb ik jou NOG niet gesproken! Bellen we?Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-90128066564396653212007-09-27T09:31:00.000+02:002007-09-27T09:51:30.516+02:00BliksemsTijn en zijn vriendje zijn al maandenlang in de ban van dat glimmende rode opscheppertje Bliksem McQueen. Voor de zomervakantie moest er minstens drie keer per week afgesproken worden, bij ons dan, want wij hebben (horéca!) de DVD van Cars. De hele middag werd er dan geracet, gebrumd, gesputterd en ge-ieieie-jound met de autootjes en de racebaan waarbij er soms tot bloedens toe gevochten werd om de eer met het rode autootje te mogen rijden. De enige afleiding die ik uiteindelijk nog kon inschakelen was, je raadt het, de DVD aanzetten. Helaas werd het vriendje altijd opgehaald voor het einde van de film zodat ik hier in huis waarschijnlijk de enige ben die ooit de moraal van het verhaal heeft meegekregen: winnaar McQueen krijgt pas echte vrienden als hij afziet van de eerste plaats om een maat te kunnen helpen.<br />Wat bij Tijn blijft hangen is een heel ander gevoel: het brandende verlangen om altijd en overal de eerste te zijn. En dat valt absoluut niet mee als je een kop kleiner en tien kilo lichter bent dan de meeste van je leeftijdgenootjes. Daarnaast kent hij een heel repertoire aan geluidsfragmenten die klinken als 'ka-gél' en 'ka-chika'. Op school heeft hij inmiddels vier gasten uit de bovenbouw gevonden waarmee hij een bizar ritueel uitvoert. Ik kijk inmiddels niet meer vreemd op als hij in de gang bij me vandaan rent: 'Kijk, daar heb je Max, dat is een ka-chika jongen!' om de voornoemde slungel zijn gebalde vuist aan te bieden. Die weet wat van hem verwacht wordt: de vuisten tegen elkaar, de kreet 'BOKS! Ka-chika!' gevolgd door de uitsmijter, het aloude pistoolgebaar.<br />De hoop dat het Bliksem-is-de-winnaar-gevoel in de vakantie zou wegebben is inmiddels vervlogen. Tijn en het vriendje zijn onverminderd in de ban van dat motorisch te hard opgewonden karretje. Dat bleek wel toen ik gisteren in de schoenwinkel een paar leuke, stoere, stevige, praktische leren schoenen voor hem pakte dat naast een raceschoentje van Replay stond uitgestald. Natuurlijk zaten de praktische stappers echt niet lekker, hier te strak en daar te wijd en zijn voeten gleden er bijna uit zeg. Waarna de zwarte, met racesymbolen opgesmukte sportschoenen die trouwens een prijskaartje droegen dat je niet direct verwacht bij een gymp, gelukkig wel vet lekker liepen.<br />Wil je raden op welk paar nieuwe schoenen Tijn vanmorgen naar school ging? Ik geef een hint: ka-chika!Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-60125010772155556232007-09-20T20:26:00.000+02:002007-09-20T20:38:59.239+02:00KlusjesLeuk, mijn beurt weer om een berichtje te tikken. Al is het natuurlijk helemaal prima om dat volslagen naar eigen behoefte te doen. Al wil je er vijf na elkaar posten!<br /><br />Ik heb al een reactie geplaatst op jouw bericht van gisteren. Maar ik wil er, heel Jekyll & Hyde-achtig, ook nog wel even verder op voortborduren.<br />Het is eigenlijk nooit in me opgekomen dat het werk om en rond het huis niet in de uren van de kinderen hoort te gebeuren! Al jarenlang probeer ik het tegen beter weten in te combineren. Ooit heeft iemand me verteld (zal wel bij het consultatiebureau geweest zijn) dat je kinderen moet leren mee te helpen bij huishoudelijke klusjes. En wel zo jong mogelijk. Dan snijdt het mes aan twee kanten: jij krijgt je huis aan kant (en dubbel snel, met een paar extra handjes!) en zij hebben het idee dat ze echte gezellige quality time met je doorbrengen.<br /><br />Hardnekkig blijf ik dus juist proberen verschillende huishoudelijke taken te verrichten in bijzijn van de complete of gedeeltelijke kinderschaar. Het ramenzemen is wel mijn favoriet. Terwijl ik op een trapje balanceer en toch net niet bij de hoekjes kan om dat enge spinnennest weg te soppen bij de plint, spelen er twee kinderen tikkertje rond de wankele pootjes van het bejaarde hulpmiddel in kwestie. Het is altijd leuk een gok te wagen wie de emmer als eerste zal omschoppen. Of er vandoor zal gaan met mijn natuurzeem van echt walvisleer of zoiets. Na een tijdje grom ik een paar persoonlijke verwensingen naar de oudste en stuur ze weg 'om een snoepje te gaan halen'. Dit alles is natuurlijk geen <em>helpen,</em> ik geef het grif toe<em>.</em> Dat komt omdat ze het na ongeveer drie nanoseconden al zat zijn om met hun sponsjes, rijkelijk in de emmer gedoopt en daarna op de grond gevallen, door het zand gewenteld en NIET uitgeknepen, op de onderste helft van de ramen te krassen. Hoe enthousiast ze ook zijn bij het vooruitzicht van soppen en kledderen, de jacht is blijkbaar mooier dan de vangst. Zelfs mijn bedrijvige gelispel tijdens het opzoeken van de keukentrap 'Zo jongens, eerst even samen werken en dan daarna gezellig thee met iets lekkers erbij!" kan hun aandachtsboog niet echt verlengen.<br /><br />Nee, als ik al besloten heb bepaalde klussen alleen uit te voeren tijdens de afwezigheid van het kroost, dan is dat puur uit zelfbehoud en niet uit pedagogische overwegingen.<br />Er is een uitzondering: als hier een vriendje komt spelen ga ik altijd gezellig in de huiskamer boontjes afhalen, met een presenteerblad en een pan op schoot. Net als ons moeder vroeger. Knus he?Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-19425859096796166222007-09-19T09:39:00.000+02:002007-09-19T10:05:51.948+02:00Alles tegelijkOho, wat maak jij intensief gebruik van je laptop! Als ik dat zo hoor kan ik me voorstellen dat hij kreunend en protesterend aan de dag begint.<br />(Beroepsdeformatie? Bij het tolken naar gebarentaal is het inderdaad de bedoeling dat je je constant afvraagt: hoe ziet dat eruit cq hoe voelt dat, en dat je dat dan visueel maakt. Dat kan op verschillende manieren. Een ervan is een soort onzichtbare maquette bouwen van personen, objecten enzovoort in de ruimte voor je zodat je daar naar terug kunt verwijzen. Een andere techniek die vaak gebruikt wordt is je inleven zodat je iets kunt uitbeelden; rolnemen heet dat in vakjargon. Je wilt écht niet weten waarvan ik de afgelopen jaren allemaal al rol hebt genomen en hoe dat er dan uitzag... van puppy tot prullenbak en nog gekker... Jouw interpretatie van gebarentaal als een soort geheimtaal voor ingewijden vind ik een mooi compliment, de laatste tijd heb ik wel eens het gevoel dat ik alleen maar lucht sta te verplaatsen met mijn gewapper!).<br /><br />Ik zie een mooie parallel tussen jouw laptop en mezelf. Als ik door de kinderen wordt opgestart 's morgens moeten er ook allerlei programma's tegelijk gaan draaien en ook bij mij kost dat, naarmate de jaren vorderen, meer en meer moeite en gekreun. Maar als de motor dan eenmaal draait blijf ik wel gaan ook: als ik thuis kom van de kinderen wegbrengen draai ik, nog beladen met de boodschappen die ik onderweg vast heb gedaan, de kraan vast open voor goed heet afwaswater. Dan ren ik door naar de gang, hang mijn jas aan de kapstok terwijl ik mijn mobiel aanzet om te checken of er niemand per ongeluk nog een tolk nodig heeft dan wel af wil zeggen. Terwijl ik de afwas doe drink ik de koffie van 7 uur 's morgens op. Onder het afdrogen kan ik best vast speelgoed van de kinderen opruimen, de kussens van de bank recht leggen, de kots van de kat wegvegen en het waterbakje aan de cv vullen. Tenslotte veeg ik de chipsresten van de vorige avond, een handvol cornflakes, vijf strijkkralen en een kuub zand van de vloer en pas dan mag ik naar boven van mezelf. Daar wacht dan een reeks onopgemaakte bedden en een stapel was in verschillende stadia waar ik me mee bezig houd terwijl de computer opstart. Vervolgens maak ik dan het rondje email - intranet - tolknet (en sinds kort ook dit blog!). Dat was dan mijn ontspanning want de resterende 27 minuten voordat de kinderen weer van school gehaald moeten worden, besteed ik aan mijn huiswerk. De eerste 10 minuten ben ik al kwijt aan het afwegen welke klus de hoogste prioriteit heeft: video's van gebarende kinderen kijken voor gebarentaal? Het verslag van de minor Tolken voor Kinderen? Of Pedagogiek? Of Nederlands met Gebaren? Voordat ik heb uitgezocht wat de deadline is voor die verschillende verslagen gaat (hé! gezellig!) de telefoon... en alleen als jij het bent neem ik op... :-)<br />En dan vraag ik me wel eens af: zou ik niet een andere volgorde van activiteiten kunnen bedenken? Want waar staat geschreven dat men zijn nageslacht na schooltijd 100% aandacht dient te geven? Waarom zou ik die afwas, de was, de bedden, de ramen en de vloer niet onder handen mogen nemen waar de kinderen bij zijn? Dan zou ik direct om half 9 aan mijn huiswerk kunnen beginnen. Wat vind jij? Effectief met je tijd omgaan is natuurlijk prima maar eigenlijk is het te gek voor woorden dat ik speciaal een batterij-aangedreven tandenborstel koop zodat ik mijn handen vrij heb voor honderdeneen klusjes terwijl ik mijn gebit reinig!Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-1816182382089976142007-09-18T13:25:00.000+02:002007-09-18T14:33:29.879+02:00Van 'hoera' gesproken...... je weet wel dat de verbindingsweg van Gouda via Reeuwijk naar de N11 een tijdlang afgesloten is geweest he? Sinds een week kunnen we die weg weer gebruiken: ik zag een niet te missen knalgeel bord langs de weg staan met daarop de tekst "Hoera winkels Reeuwijk bereikbaar". Dacht ik.<br />Kom ik dichterbij, blijkt er te staan: Horeca winkels Reeuwijk bereikbaar. Hihi...Jiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-90049942983391759162007-09-18T12:35:00.001+02:002007-09-18T13:02:07.899+02:00Hints en digitaal gelukHe, je hebt het gevonden, hoera!<br /><br />Geen wonder dat je je helemaal leeg voelt nadat je je uiterste best hebt gedaan om een petrischaaltje en een reageerbuisje uit te beelden. Het knapste vind ik misschien nog wel hoe je bij jouw beroep-in-wording zo'n flexibel improvisatievermogen aan de dag legt! Sinds jij met de opleiding gestart bent heb ik al heel wat keren een tolk in actie gezien, soms bij zo'n speciale versie van het Jeugdjournaal maar ook wanneer het onderwerp 'doofheid' wordt behandeld in bijvoorbeeld het Klokhuis. Ik kijk er de laatste jaren met veel interesse een bewondering naar. En dan wijs ik de kinderen er altijd wel even met gepaste trots op: 'Dat wat die mevrouw daar doet, dat kan jullie tante ook'. Wel geheimzinnig, alsof je bent ingewijd in een geheime taal die ons gewone stervelingen allemaal boven de pet gaat. Als je eens 'in het openbaar' tolkt ben ik zeker van de partij!<br /><br />Een vast rondje langs m'n pc... ja daar heb je me te pakken. Ik moet bekennen dat mijn computersessies ook grofweg een vast patroon hebben. Stap 1: we zetten hem aan. Aangezien onze laptop langzaam dichtslibt, en McAfee per dag meer tijd nodig lijkt te hebben om te kijken of de vijand niet is binnengedrongen, daarbij bovendien minder vermogen overlatend voor andere programma's om gelijktijdig te draaien, heeft zo'n beetje alles wat ik aanklik een paar minuten nodig om goed wakker te worden.<br />Outlook zit in de groep met programma's die automatisch opstarten, dus ik weet dat die al ergens op de achtergrond moed verzamelt om een stuk van de taakbalk te gaan vullen. Daarom start ik ook alvast een browser venster op. Het blog van Wim de Bie dat ik als startpagina heb ingesteld is meestal wel even bezig om alle elementen over te pendelen van het web naar mijn beeldscherm. Ik open in de tussentijd nog een tweelingbroertje van hem en probeer driftig klikkend het laden van deze leuke maar nutteloze pagina te stoppen door op het rode kruisje te rammen. Is het laden tot een eind gekomen (in de tussentijd even Outlook checken, nog steeds een lam scherm) dan tik ik de adressen in van a) mijn favoriete Parenting Forum en b) (in het andere browservenster) mijn blog om te kijken of ik reacties van lezers heb. Dat zou ik ook via Outlook kunnen zien, want ik word op de hoogte gebracht van iedere reactie door middel van een mailtje, maar daar kan ik niet op wachten. Soms ben ik trouwens ongeduldig en dan klik ik het Outlook icoon nog een keer opnieuw aan. Daar krijg ik onmiddellijk spijt van, omdat het laden dan dubbellang duurt en het mailprogramma uiteindelijk twee keer tegelijk naar voren floept.<br />Als Outlook dan present is EN bovendien kans heeft gezien om verbinding te maken met de webserver, druppelt ook bij mij het dagelijkse rantsoen binnen van Reuze Belangrijke Berichten. Naast de dagelijkse gedachte (die open ik vaak maar niet: meer van het zelfde) krijg ik ook regelmatig de Inspiratiemail (ook hele diepe gedachten maar niet dagelijks) van een ideele instelling die zich Purpose noemt en waarvan ik aanneem dat ze zingeving aan mijn leven willen toevoegen. Zoals gezegd meestal een soortgelijke inkopper als bij de DG, alleen van een wat zweveriger niveau.<br />Dan krijg ik ook de scoops op het gebied van luieraanbiedingen in mijn postbusje, een doe-er-je-voordeel-mee mail van een supermarkt of twee, drie en als ik geluk heb ook wat alerts van blogs waarop ik 'geabonneerd' ben, dat de eigenaar een nieuw stukkie heeft gepubliceerd! Dat valt weliswaar niet onder persoonlijke mail maar toch wel de <em>next best thing.</em><br />Soms komt er een Marktplaatsberichtje binnen en dan neus ik even, via die browsers die toch maar open staan, waar manlief nu weer op geboden heeft. Maar meestal is het een systeembericht dat de rol ondertapijt die we al 37 dagen <em>zelf</em> op Marktplaats hebben staan inmiddels doorgezakt is naar pagina 50 in de betreffende rubriek en slechts door elf mensen is bekeken in de tussentijd. (Ik weet vrij zeker dat wij minstens negen van deze hits zelf hebben veroorzaakt.)<br />Inmiddels zijn we drie kwartier verder en is het bijna tijd om opnieuw op te starten, als ik tenminste niet wil dat Word straks vastloopt omdat we gebrek hebben aan virtueel geheugen.<br /><br />Kortom, ik weet niet wat ik deed voor het digitale tijdperk! Ik moet me zo eenzaam en impopulair hebben gevoeld... Het is iedere ochtend weer fijn om te zien hoeveel mensen er weer aan me hebben gedacht. Ik weet dat ze zeggen dat niemand onmisbaar is, maar zou dat niet gewoon 'de kift' zijn?Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3376222215579795255.post-47349903677691678032007-09-17T13:00:00.000+02:002007-09-17T13:08:49.520+02:00Geniaal plan!Lieve zus, ik ben er helemaal vóór. En inderdaad, we spreken elkaar veel te weinig, terwijl er juist nogal wat te behapstukken valt, qua gebeurtenissen in onze hectische levens.<br /><br />Heb jij trouwens ook dat als je je pc opstart, dat je dan een vast rondje maakt? Ik begin bij Outlook. Meestal is de droevige score (1) nieuw bericht (De Dagelijkse Gedachte: 'je kunt niet iemand omarmen als je met je ellebogen werkt' of iets van die strekking) en (1) verwijderd bericht (VIP Casino of als ik geluk heb, hele goedkope Viagrapillen in de aanbieding!).<br />Daarna open ik FCC, het intranetprogramma van de opleiding om te zien of er docenten afwezig zijn of dat iemand me spontaan een leuk berichtje heeft gestuurd. Vervolgens naar Tolkmatch, dat is het programma van het landelijk werkende 'koppelingsbureau' Tolknet waar tolken en cliënten elkaar vinden. Je schrijft je dan in op een opdracht die je wel aanstaat. Er mogen maximaal 5 tolken per opdracht inschrijven. Binnen een paar dagen of soms zelfs eerder, beslist iemand bij dat Tolknet wie de opdracht krijgt toegewezen (te vriend houden die mensen...). Ik heb nog maar één keer een opdracht niet gekregen, dat is best apart.<br /><br />Op het moment kom ik net terug van het tolken van een medewerkersoverleg op een laboratorium. Man, wat een termen er dan voorbij komen... ik moest echt alle zeilen bijzetten om het nog enigszins begrijpelijk te kunnen tolken. Kortom, een leerzaam ochtendje maar nu voel ik me vooral... léég! ;-)<br /><br />Tot de volgende 'klaagzang', liefs JietJiethttp://www.blogger.com/profile/09449060330724186542noreply@blogger.com0