Tuesday, December 11, 2007

The morning after...

Zo! Wat was dat een enerverende avond he? Nogmaals heel erg bedankt voor het verzorgen van de concertkaartjes, wat een geweldige traktatie. Ik vind ons toch wel een hele leuke familie als we daar zo samen heen gaan om wat cultureel erfgoed op te snuiven. Kende jij nou veel van de nummers? Toch wel knap dat hij stug doorgaat met nieuw materiaal terwijl je het publiek daar overduidelijk geen plezier mee doet. Dat noem ik doorspelen op karakter.

Een dijk van een stem heeft die man toch... Best bijzonder dat hij nog vrijwel net zo klinkt als dertig jaar geleden. Zelfs dat geaffecteerde preutse Haarlemse van het begin kan hij er nog helemaal in leggen als het nodig is voor het nummer. Terwijl je dat toch niet hoort tijdens het praten. Wat hij overigens ook opmerkelijk graag leek te doen! Praatte hij de andere keren de liedjes ook zo uitgebreid aan elkaar? Of is dat wel een eerste trekje van oud worden, dat je graag wilt vertellen over vroeger en de tijdgeest en hoe het nu allemaal anders is?

De inside info over het nummer "Cinderella" vond ik erg interessant, mooi nummer is dat trouwens... Daarom vergeef ik hem maar dat wat neerbuigende toontje erbij. Wij hebben zulke trivia tenslotte helemaal niet nodig om intelligent over te komen. En dan nog... bij wie? De kans dat ik morgen met iemand naar de plaat Picknick zit te luisteren en dan kan pochen met mijn nieuw verworven kennis grenst aan het onwaarschijnlijke.

Het was wel jammer dat we na het concert geen tijd meer hadden om nog even langs Sneue Gijs van de Merchandise te gaan... hadden we een cd kunnen kopen. En kijken wat er nog meer te merchandisen valt... Zouden ze ook shirts te koop hebben met gratis petjes erbij? Of misschien blikken erwtensoep. Of het boek van Ernst Jansz! Misschien een gesigneerde foto van Jan de Hond? ;-)

liefs,
xoxo
Marlies

1 comment:

Jiet said...

Ondanks de valse start heb ik ook erg genoten van de avond. Hadden we nou al verteld dat het parkeerterrein vol bleek precies op het moment dat wij voor de slagboom stonden? En dat er al drie auto's achter ons ongeduldig stonden te worden? En dat ik ben uitgestapt omdat papa niet goed achteruit durfde te rijden vanwege het slechte zicht met de fietsen in de achterbak?
Ach ja, die Boudewijn. Ik vind het zo frappant: op het eerste gezicht een beetje een pedanterig grijsgelokt heertje op een te vol podium (op het tweede gezicht nog steeds trouwens), maar als hij begint te zingen blijft het ondanks de nieuwe nummers een trip down memory lane en zit ik weer op zondagmiddag in mijn witte coltrui te kleuren met de geur van groentensoep om me heen. In die stem komt de reiziger thuis en stroomt het Spaarne eeuwig voorbij... (word ik toch nog weemoedig).