Weemoeder

Hoe zullen we hem eens noemen, die gemoedstoestand die jij ook goed kent maar die zich alleen maar met heel veel woorden laat omschrijven? Je weet wel, die gezellige periodes waarin lichamelijke kwalen als benauwdheid, spierpijn, darmongemakken, uitbraken van voetschimmel en vermoeidheid je zó labiel maken dat doodnormale kwesties uitgroeien tot levensgrote problemen. Dat je wel op de korte termijn móet denken omdat vragen als 'waar haal ik nu weer een nieuwe batterij voor mijn horloge/natte wc-doekjes/zeezout vandaan' als bergen voor je opdoemen. Dat het verzetten van een afspraak met de monteur van het waterbedrijf zo'n zware taak lijkt dat je geneigd bent te denken: dan slaan we in hemelsnaam die zwemles maar over.
Kort gezegd: dat alles zich lijkt op te stapelen en niks, maar dan ook niks, zich eens leuk vanzelf oplost - of zich door een ander gezinslid laat oplossen.

En dan wil ik eigenlijk ook wel eens weten: waar komt het vandáán? Wat is de trigger? Waarom voel ik me uitgerekend in dit lente-achtige weer en in dit prachtige ruime van alle gemakken voorziene huis zo lamlendig en weemoedig?
Is het een verkeerde aansluiting in mijn hersenen die maakt dat ik geniet van de stille, teruggetrokken belofte van nieuw leven in de herfst en het juist benauwd krijg van al dat zich opdringende gejoel in de lente?
Is het de vermoeidheid na de verhuizing en de hele periode daaraan voorafgaand, waarin ik minstens 10 keer mijn hele huis van onder tot boven heb doen glimmen voor kijkers die nauwelijks geïnteresseerd bleken?
Is het het afscheid van het oude huis misschien, de confrontatie met het afsluiten van een periode? Speelgoed en kleertjes die ik heb weggegooid, ik doe er wel heel stoer over maar dat is gewoon zelfbescherming hoor. De periode van het hebben van kleine kinderen, ja, dat is echt over. Van oude mensen en de dingen die voorbij gaan... daarom schieten dus de tranen in mijn ogen als ik een moeder zie fietsen met zo'n lekker ukkie voorop... haar neus in die zachte haartjes...

Je ziet het, ik rommel nog even wat door op de bodem van mijn put vol emoties. Ben zó klaar. Dan klauter ik wel weer omhoog.