Voorjaarsschoonmaak

Ik weet het, ik weet het... het is vier graden buiten (gelukkig, éventjes fatsoenlijk koud!) en de sneeuwklokjes zijn nog maar nauwelijks uit de grond... Maar het gevoel bekruipt me de laatste tijd steeds vaker. Als de zon door het aangekoekte glas van de ramen schijnt en genadeloos het stof op de vensterbanken doet oplichten... als ik een elastiekje zoek in de keukenla uiterst links, waar wij 'allerhande zwervende spulletjes' bewaren... Zodra ik de achterste vaas van de plank wil pakken of wanneer er bij het ter hand nemen van een pen een hele kluit kneedgum, veren, knikkers en het gezochte elastiekje meekomen uit het pennenbakje:

IK WIL OPRUIMEN!

Niet zomaar een uurtje... Nee een genadeloze voorjaarsschoonmaak waarvan het huis nog een week natrilt op zijn voegen. Ik wil soppen, weggooien (voorál veel weggooien) en sorteren. Ik wil tot de bodem komen en alles voor eens en voor altijd uitzoeken. Ik wil af van dat mandje met weduw-sokken.

De eerste paar dagen is dit gevoel nog wel te negeren. Ik weet het zelfs weken te onderdrukken. Maar binnenkort hou ik het niet meer. En dan wordt er niets of niemand ontzien. Ik heb ze gewaarschuwd. Want ja... Behalve mijzelf lijkt er niemand in ons huishouden last te hebben van deze aandrang. Ik word een beetje meewarig aangekeken, soms wordt er wazig geknikt en vervolgens baant de huisgenoot in kwestie zich een weg door het stof, óp naar de eigen bezigheden. Laat haar maar, ze moet vast ongesteld worden.

Maar ik zeg het je: deze oerdrift wordt niet ingegeven door hormonen. Het is het seizoen: ik beweeg mee met het tij, ik maak deel uit van het oer-ecosysteem, ik moet orde op zaken stellen voor een groter geheel. HET WORDT LENTE! Be prepared!