Thuispret

Het gezinsleven kent leuke en minder leuke kanten. Het vinden van andermans krullende haar in je tandenborstel, een gele teennagel op de ontbijttafel en een kleverig snoepje onder je hoofdkussen schaar ik onder de laatste categorie.
Wel weer leuk vind ik de woordgrapjes waar wij allemaal erg om moeten lachen maar waarvan de humor voor een buitenstaander niet te vatten is, zoals de bijnamen die wij de mensen in onze omgeving toekennen. Ik noem een Huilende Stepper (tweejarig jongetje dat ongevraagd in onze tuin de konijnen komt plagen, iepend en knarsend op een oud stepje tot hij omvalt en mij huilend in een walm van poepluier om troost komt vragen); de Gadgettini's (ondeugende tweeling met slecht gebit die altijd identiek gekleed gaat); De Boer (overbuurman met blozende wangen en vlezig zitvlak); de Stewardess (spreekt voor zich); Meneer de Stewardess (juist) en De Deurwaarder (buurman van verderop die de loodgieter belt als het gezamenlijke riool verstopt is en daarna voor applaus en een geldelijke bijdrage langs de deuren gaat).
Ook erg grappig, ondanks de vele herhaling, zijn de oneliners zoals 'Zo is geen woord!' Dat is een uitspraak van onze jongste tegen zijn vader als reactie op de belofte 'Ja ja, ik schenk zo thee voor je in.' Wat ik tussen haakjes erg slim van Jongste vind is de toevoeging: 'Zo zeg je als je bedoelt hoe iemand eruit ziet!' In dezelfde reeks kennen we nog 'Nu betekent bloot', ook gegarandeerd succesvol. De cijfers van Oudste voor het vak Frans schieten trouwens omhoog sinds hij heeft ontdekt wat je allemaal met je talen kunt doen.
En dan hebben we nog een regiment fictieve personen en dieren die bijna allemaal zijn ontleend aan een boek of tv-programma. Met gepaste trots presenteer ik Takkie Piepgat, Japie en Gompie Westenburg, Sas en Joene en last but not least: Schompes en Zeebert.