Leuk, mijn beurt weer om een berichtje te tikken. Al is het natuurlijk helemaal prima om dat volslagen naar eigen behoefte te doen. Al wil je er vijf na elkaar posten!
Ik heb al een reactie geplaatst op jouw bericht van gisteren. Maar ik wil er, heel Jekyll & Hyde-achtig, ook nog wel even verder op voortborduren.
Het is eigenlijk nooit in me opgekomen dat het werk om en rond het huis niet in de uren van de kinderen hoort te gebeuren! Al jarenlang probeer ik het tegen beter weten in te combineren. Ooit heeft iemand me verteld (zal wel bij het consultatiebureau geweest zijn) dat je kinderen moet leren mee te helpen bij huishoudelijke klusjes. En wel zo jong mogelijk. Dan snijdt het mes aan twee kanten: jij krijgt je huis aan kant (en dubbel snel, met een paar extra handjes!) en zij hebben het idee dat ze echte gezellige quality time met je doorbrengen.
Hardnekkig blijf ik dus juist proberen verschillende huishoudelijke taken te verrichten in bijzijn van de complete of gedeeltelijke kinderschaar. Het ramenzemen is wel mijn favoriet. Terwijl ik op een trapje balanceer en toch net niet bij de hoekjes kan om dat enge spinnennest weg te soppen bij de plint, spelen er twee kinderen tikkertje rond de wankele pootjes van het bejaarde hulpmiddel in kwestie. Het is altijd leuk een gok te wagen wie de emmer als eerste zal omschoppen. Of er vandoor zal gaan met mijn natuurzeem van echt walvisleer of zoiets. Na een tijdje grom ik een paar persoonlijke verwensingen naar de oudste en stuur ze weg 'om een snoepje te gaan halen'. Dit alles is natuurlijk geen helpen, ik geef het grif toe. Dat komt omdat ze het na ongeveer drie nanoseconden al zat zijn om met hun sponsjes, rijkelijk in de emmer gedoopt en daarna op de grond gevallen, door het zand gewenteld en NIET uitgeknepen, op de onderste helft van de ramen te krassen. Hoe enthousiast ze ook zijn bij het vooruitzicht van soppen en kledderen, de jacht is blijkbaar mooier dan de vangst. Zelfs mijn bedrijvige gelispel tijdens het opzoeken van de keukentrap 'Zo jongens, eerst even samen werken en dan daarna gezellig thee met iets lekkers erbij!" kan hun aandachtsboog niet echt verlengen.
Nee, als ik al besloten heb bepaalde klussen alleen uit te voeren tijdens de afwezigheid van het kroost, dan is dat puur uit zelfbehoud en niet uit pedagogische overwegingen.
Er is een uitzondering: als hier een vriendje komt spelen ga ik altijd gezellig in de huiskamer boontjes afhalen, met een presenteerblad en een pan op schoot. Net als ons moeder vroeger. Knus he?
1 comment:
Na het lezen van jouw herkenbare bericht heb ik mijn eigen motieven nog eens onder de loep genomen en wat blijkt: die zijn toch niet zo edel als ik wel dacht (de kinderen onversneden aandacht willen geven). Ik denk eerder dat ook bij mij de oplopende frustratie om het niet opschietende karwei, het kriebelende ongeduld dat je terughoort in je eigen steeds schriller klinkende stemgeluid en de uiteindelijke uitbarsting ('Het is niet echt fris om voluit te niezen boven de kom met beslag he. Nee, ga je handen eerst maar even wassen. Niet aan de theedoek afdrogen graag! Zo, nu de deeglap uitrollen. Een béétje bloem zei ik toch! Nee, geef maar hier die roller. Geef hier!!') de ware redenen zijn voor het klussen-zonder-kinderen...
Post a Comment